Ramazan Ayını idrak ediyoruz. Bu ayda eğer muhtaç insanların durumunu ciddiye almıyorsak, evvel emirde insanlığımızdan şüphe etmek için yeterli nedenimiz var demektir. 

Bilimsel olarak beslenmek ve barınmak, ihtiyaçların en önceliklisidir. Her şeyden önce bildiğimiz, tanıdığımız ya da doğrudan doğruya bizden yardım ve katkı talep eden insanların varlığı, bize insani bir sorumluluk yükler.

Oysa ki muhtaçlara karşı olan tepkilerimiz ne yazık ki her zaman olumlu değildir. Daha çok ihtiyaç sahiplerini mevcut durumlarından sorumlu tutar, onlara yardım elimizi uzatmamayı bir çözümmüş gibi görüyoruz. Onları yermek, hakir görmek, kınamak ve rencide etmek de cabası. 

Oysa yapılacak şey çok basit ve insanidir. İhtiyaçtan dolayı uzanana elleri boş çevirmemek, az çok elden geldiğince bir yardım yapmak insanlık görevidir. Unutulmaması gerekir ki hiç kimse gerçek manada muhtaç değilse, alenen yardım talep etmez ki

buna dilenciler de dahildir. 

İnanıyorum ki dilenen insanların hiç biri kendi konumlarından hoşnut değildir. 

Hani derler ya herkese balık vermek yerine, herkese balık tutmayı öğretecek imkanlara sahip olsaydık. En doğrusu balık tutmayı öğretmektir. Ama eğer bu imkan yoksa yapılacak tek şey balık vermeye devam etmektir. Bunun enmpatisi kendimizi aynı durumda düşlemek ve hissetmektir. Bize yapılmasını istediğimiz şeyleri ötekilere de yapma hassasiyeti geliştirmektir.

Bu gece aç insanları düşünün. Onların çaresizliğiyle empati kurun. İhtiyaçlarının acilliğini ruhunuzda hissedin. Eğer siz o durumda olsaydınız neler hissederdiniz? Çocukları aç bir babanın yerine koyun kendinizi. Soğuktan koruyamadığınız aç çocuklarınızı nasıl teselli ederdiniz?

Başkalarının acısını ruhunda hissetmeyen insanların merhameti yoktur. Merhamet sadece hissetmek de değil, harekete geçmektir. Yardımlaşma, dayanışma olmadan yüreğimizde sevgi birikmez. Yardımlaşma, dayanışma olmadan sevmeyi bilemeyiz. Gerçek sevgi yardım severdir. Gerçek insan dayanışmayı bilendir.

Mübarek Ramazan ayı, başkalarını düşün diyen bir kutlu aydır. Orucun bir gayesi de açlığı tecrübe edip aç insanları anlamaktır. Daha doğrusu, yokluğu ve yoksulluğu deneyimleyip onu anlamaktır. Bunu anlamadan, bu durumu çok ciddiye almadan toplum olarak huzur bulmak imkansızıdır.