Ramazan ayı, her coğrafyada kendine özgü geleneklerle yaşanır. Doğubayazıt’ta Ramazan, eski zamanlarda bambaşka bir ruh taşıyordu. Şimdi geriye dönüp baktığımızda, o günlerin sıcaklığını, samimiyetini ve bir arada olmanın değerini daha iyi anlıyoruz.
Her akşam sahura kadar çarşıda tombala oynanır, kazananın sevincine herkes ortak olurdu.
Maddi durumu iyi olan aileler, misafirlerini hiç eksik etmez, Ramazan boyunca sofralarında dostlarını, akrabalarını ağırlardı.
Akşam ezanı yaklaştığında, arka tepelerde iftar topu patlatılır, bu sesi duyan herkes sofralarına yönelirdi. Köylerde ise Ağrı Dağı Zirvesinde güneş ışınları kaybolduğunda ( Ro Fırya) iftar vakti gelmiş demekti.
O dönemde büyük camide okunan ezanların bile farklı bir hüznü, farklı bir makamı vardı.
Sahur vakti sokaklar hareketlenir, davulcuların ritmiyle uyanan hemşerilerimiz sahur yapardı. Çocuklar aralarında tatlı bir rekabet yaşar, kaç gün oruç tuttuklarını birbirlerine büyük bir gururla anlatırlardı.
Teravih namazları, camileri dolduran cemaatin bir araya gelip sohbet ettiği, birbirini daha iyi tanıdığı özel zamanlardı.
Oruç tutmayanlar ise saygıdan dolayı bunu açıkça dile getirmez, hatta yemeklerini bile gizlice yerdi.
Bayram sabahı geldiğinde, aileler gruplar halinde birbirlerini ziyaret eder, her evde mutlaka yemek ikram edilirdi. İnsanlar bir evden çıkıp diğerine geçerken bile sofralar kurulurdu. Çocuklar için bayramlık giysiler olmazsa olmazdı. Durumu iyi olanlar, imkanı olmayanlara el uzatır, bayramın birlik ve dayanışma ruhunu en güzel şekilde yansıtırdı.
Ramazan’ın gelişi belliydi, gidişi de… Şimdilerde modern hayatın hızında, bu geleneklerin bir kısmı unutulsa da, eski Ramazanların hatırası hâlâ yüreklerde tazeliğini koruyor.
Doğubayazıt’ta yaşanan o manevi atmosferi tekrar yakalayamasak da, en azından o günlerin kıymetini bilerek Ramazan’a daha derin bir anlam katmak elimizde.
Bütün hemşehrilerime hayırlı ramazanlar, sağlık ve mutluluklar dilerim.
