Çok şey öğrendim hayat bu oyunlarından.
Birisini unutmak zorundaysanız, bunu sindire sindire yapın.
Çünkü aklın zamansız öldürdükleri, yürekte amansız dirilir..
Hiç bir insanı unutmak, bir insandan vazgeçmek,bir insanı hayatınızdan sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldınız mı? Hani ölmüş gibi, hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmek gibi...
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek , ama ölmüş gibi ulaşılmaz olması...
Şimdi dönüp bakıyorum hayatıma gördüğüm ürkütüyor beni. Yıkık duvarlar, parçalanmış kalpler?
Ah, ahhh, ah çekmemek eldemi be yüreğim,baksana neler yapmışız beraber.Bak değmeyenler için ne değerleri yıkmışız...
Ne umutları yırtıp atmışız hayat takviminden... Kimini vurmuşuz yüreğinin en derininden,kimine isyan etmişiz hiç ağzımızdan çıkanları düşünmeden,kimini öyle yormuşuz ki,gözümüz görmez olmuş,kulaklarımız duymaz,yüreğimiz sevmez olmuş..
Geçte olsa yüreğim anladım gerçeği kimse beni onları sevdiğim gibi sevmemişki,benim onlara baktığım gibi bakmamış ki...
Onlar bana benim onlara verdiğim kadar değer vermemişki...
Şimdi söyle yüreğim!
Onlar sevilmeye değer mi, gözyaşıma değer mi,en önemlisi seni acıtmaya değer mi?...
Üzgünüm ama hiç biri de DEĞMEZMİŞ...