Göknur ORAL´ın Kaleminden
Bir bakıyorsun hayat hiç adil değil bitiyor...
Hoşgeldin´le güle güle arasındaki zamanı bir türlü yakalayamıyorsun...
20´li yaşlarımdayım, daha çok zamanım var diyorsun .
20´li yaşlar, 30´lu yaşlar bitiyor, bir bakmışsın 40´lı yaşlara gelmişsin.
Anlatarak bitirilemeyen anılarla dolu sohbetlerde bir zaman bitiyor ,yerini yaşam mücadelesine kalmış ,kırıntılara bırakıyor. Yıllar saman alevi gibi tükenip bitiyor...
Günler geçip gidiyor ama gaflet bizi hiç terk etmiyor. Ya da biz onu...
Ağlamayan gözden Allah´a sığınan Resulün ümmetiyiz ama şahsi sorunlarımız dışında, ahiret için döktüğümüz gözyaşlarımız yok denecek kadar az...
Nasıl da kaptırdık kendimizi son dakika haberlerine. Nasıl da unuttuk kendimizi... Haber okumaktan, sosyal medyanın yayın akışını takip etmekten fırsat bulup bir türlü Kur´an´a yönelemiyoruz. Namazlarımız isteksiz ve ağır aksak... Secdelerimiz yarım, dualarımız eksik... Kalbimize bir siyah nokta bırakarak ,bir günü daha bitirdik işte. Oysa yaşamak nedir ki? Gelirsin, gidersin?
Mühim olan, gelip gitmek değildir. Mühim olan, nasıl gittiğin, nereye gittiğin ve ne bıraktığındır? Hani kimi selâ ile alelacele, kimi alkışlarla, sonsuzluğa...
Kimi toprağa kavuşur,kimi insanlığın kalbine ulaşır.
Kimi "hiç yokmuş gibi unutulur, Kimi bir dakika bile çıkmaz akıldan. Kimi,kendi için yaşar. Kimi, ekmek,gül ve hürriyet için...
Ama yinede bir son . Her gün selaları, ölüm haberlerini duyuyoruz. Ah tüh edip , yinede hoppa kaldığımız yerden devam ... Ölümü hiç kendimize konduramıyoruz.
Oysa aldığın her nefesle ömür bitiyor... Her şeyi hızla tüketiyor, tüketirken tükeniyoruz. Ölüme bir gün daha ...
Belki bir dakika.
Belki de bir saniye .
Ölüme ,ölmeye gerçekten hazır mıyız ?
Biz beklemesek de geliyor, kaçınılmaz son.
