Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden
Nelere katlandık biz seninle yüreğim...
Evet ben de hata yaptım!
Hiç hak etmeyen insanlara, iyimserlik kapılarımı sonuna kadar defalarca açtım!
Ama artık geç de olsa akıllandım.
Durmadan yazıyorum, çünkü içimde susturamadığım bir ses var...
Yaşamak zorunda kaldığım hiçbir şeyi haketmedim ben ama maalesef yaşadım...
"Dilinin ucuna gelir onca şey, ama bir bir hepsini yutarsın sırf onlar için!
Sırf onlar kırılmasın, aman onlar üzülmesin, aman incinmesinler diye diye kendimi harcadım bitirdim"ve olan bana oldu.
Onlar hiç birşey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlar. "Ama üzülmüyorum,onlar beni ve benim sevgimi haketmemiştir"dedim ve biraz da olsa teselli buldum...
Hayatta kaybettiklerimden ders çıkarıp elimde kalana şükrederek ve vicdanınımı kaybetmeyerek hayat savaşını kazanmış oldum...
Bir yanımda öfke var söküp atamadığım, diğer yanımda acı var içimden çıkaramadığım... Kelimeler başarınca meramını anlatmayı, çözülüyor düğümler.
Sonra eşlik ediyor bana titreyen bir el, gözyaşı hücum etmiş iki çift göz,kalem eşlik ediyor bana, sonra kâğıt...
Zamanın unutturmaya güç yetiremediği acılarım var benim,benliğime gömdüğüm yüreğim de hissettiğim... İçime büyük bir mezar kazmışlığım var her biri için unutulmuyorlar,durmadan sulanıyor toprakları, yüreğe akıtılan gözyaşlarıyla? Büyüyorlar...
İşte, hayatta benim bu kadar önem atfettiğim bir şeye bazı kişilerin pek de değer vermediğini gördüğüm zaman çileden çıkıyorum, emeklerimiz gasbedilmiş, hakkımız yenmiştir,açık seçik hak ihlali yapılmıştır.
Bütün insani değerler tüketilmiştir ve siz zalimlikle suçladığınız bünyeye ciğerinizin dibinden fışkıran bir nida ile
hakkımı haram ediyorum dersiniz ve inanırsınız ki bu hak asla zayi olmayacaktır,aheste aheste çıkacaktır... Şeref ateşten gömlektir, özü sözü sağlam insanlarda, allahtan korkanlarda bulunur, şerefli insan dağ gibi durur şerefsiz insanlar hayatın çarkında kaybolur.Ne çok acıyan yaram varmış benim,acıdıkca kanayan...
Ben ikiye ayırdım hayatımı iyi taraf ve kötü diye iyi tarafa sözüm var orayı hiç terk etmeyeceğim iyi tarafta olduğumu bilmek ve elimden geleni yapmak beni mutlu ve daha güçlü hissettiriyor güçleniyorum.
Bazen istemediğimiz hayatın içine düşeriz ve yaşarken çektiğimiz acılar vardır nefrete dönüşür ve o hayatın içinden çıkılmaz bir hal alır ve bir gün uzaklaşırız ve arkamıza bakmadan gideriz bir daha hatırlamamak için unutmak isteriz tabi ki büyük bir başarıdır unutmak insanın kendine yapacağı en büyük iyiliktir unutmak...
Sadakat, eğer onu taşıyacak gücü yoksa insana çok ağır gelebilir.
İnsanIığın şerefi akIıyIa, asaIeti diniyIe, şahsiyeti ahIâkıyIadır."Benim varlığımın sizin onayınıza ihtiyacı yoktur, olmamalıdır,var oluşumu sizin kabul edip etmeyişiniz beni yok sayamaz, yok edemez!"
Asıl mesele onurun namusun şerefinle yaşıyıp helalinden ekmeyini aşını kazanıp çoluğuna çocuğuna eşine helal lokma yedirmektir ve insani degerleri çiğnemeden saygı seviye sınırını aşmadan kardeşce yaşamaktır ve hayatın acı tatlı her anında başı dik alnı ak insanca mücadele vermektir...
Günümüzde dostmu kalmış herşey çıkar menfaat olmuş.
Şimdiki dostluklar çıkar menfaatler üzerine kuruluyor ve çıkarlar bitince insanlar fikir ve düşünceler o an degişiyor malesef...
Rabbim ihaneti can dediklerinden göstermesin iste asıl o zaman yıkılır insan...
Siz beni ağır şekilde yaralayana kadar ben bu kadar güçlü olduğumu bilmiyormuşum meğer...
Sözlerin yetmediği, kararların gücünü aşan acılar içindeyse eğer insan daha çok güçleniyormuş..
Bunun adına kısaca deneyim, tecrübe diyorlar, bir de dosdoğru maruz kaldığımız ve yuttuğumuz yalanlar var...
Hayat işte dostum..
Kırılan yürekler düzelir elbet ama yüreği kıran kelimeler akıldan gitmez buda bir gerçek...
