Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Annesizlik nedir bilirmisiniz siz? 

Her gün toprağını koklarken içiniz de oluşan o yanmayı bilmezsiniz. Ben aslında o toprağı koklarken cenneti kokluyorum sizden bir adım öndeyim hep.

Bundan tam otuz sene önce bugün toprak aldı seni benden annem.o sıcak bedenini sağok toprağa bıraktığımız gün benim icin hayatın bitiş noktasıydı.Ama bitmedi anne hayat devam etti bende devam ettim hayata ama yarım bir insan olarak.Şimdilerde en çok ellerine ihtiyaç duyuyorum annem yanaklarıma değdiğinde tenimi kavuran ellerine ihtiyaç duyuyorum.Nefesine mesela yüzüme her çarptığında bana cenneti hissettiren nefesini özledim...

Annem sen benim gözlerime nasıl büyük bir sevgiyle bakmışsın ki öyle ben hatırladıkça hep sağ elimle kalbimi yokluyorum.

Aslında çok şey vardı anlatılacak,o yüzden sustum.Birini söylesem diğeri yarım kalacaktı.Sen duydun mu sustuklarımı?Annem...!

Ruhum o kadar yorgun ki, bedenimin yorgunluğunu hissedemiyorum.

Koşmak istiyorum durmadan ama yorgunum. Kalkmak istemiyorum yerimden ama her şeyi yapabilecekmiş gibi hayal kuruyorum.Bir yanım sızlıyor kanıyor sürekli, diğer yanım iyileşiyor yavaş yavaş...

Her şeyi çok erken yaşta yaşamanın verdiği yorgunluğu ve vefasızlığın acısını yaşıyorum.

Bu yaşta ne yorgunluğu diyeceksin. Her şeyi,herkesi düşünmekten yoruldum. Hayatımda pek çok şey yolunda gitmiyor. Düşüyorum kalkıyorum ama kalkmaktan daha çok düşüyorum.Bazı insanlar var hayatımda ve onlarda her şey çok yolunda görünüyor.Belki öyle değildir ama en azından mutlular.

Hiç zorluk görmeyen insanlar da var.İnsanların hakkını gasp edip arkalarında onca ah varken utanmadan rahat yaşayan.O kadar zavallılar ki zavallı olduklarının bile farkında değiller.Hayat insana zorluklar sunmadığında da hayatın ne demek olduğunu anlayamazsın biliyorum ama hayat beni kötü insanlarla sınadı. Sorumlulukların kendinden büyükse yorulur insan bir süre sonra Anne.! 

Bak yine bir hüzün düştü içime.

Ve ben artık kırgınım diyemiyorum sadece yorgunum diyorum ve uyuyorum...

Çünkü!

Affedilmeye alışmış insanların yüzsüzlüğüyle uğraşmak çok zor be Anne...

Güvenmiyorum, artık can dediklerime iyi niyetleri bile kötü.

Çok bunaldım artık ANNE yardım et bana bu hayat fazla sert ve etrafım vicdansız insan müsveddeleriyle dolu.
En çok ölümden nefret ettim sizi benden aldığı için. Bugün nasılsın deseler içim yangın yeri derim.

Ben en çok annemi özledim,en çok babamı sevdim.Onlarsız hep yarım kaldım yaralı kaldım...

Bütün acılar daha çok birikti içimde ve beni bu dünyada çok üzdüler Annem.

Ben hem Annemi, hem babamı çook ama çok özledim...

MAKAMINIZ CENNET OLSUN İNŞALLAH...