Gülay KARABACAK´ın Kaleminden
Çocukluğum, hep aynı yıldızlar altında geçti..
Ne vakit pedal çevirmek istesem güzel düşlere,
Tökezleyip tökezleyip düştüm yüreğimin üstüne ..
Çünkü,
Düşlerim yüreğime,
Ayakkabılarım adımlarıma büyüktü...
Yokluğun adıydı ceplerimdeki sökükler...
Ya ellerim üşürdü, yada düşlerim,
Gece üstüme üstüme devrildikçe,
Ezilen umudum olurdu...
Yıldızlar bana ağlardı, ben keşkelerime .
Çünkü, acılarım benden büyüktü ...
Sabahımız ..
Gecemiz gibi hep aynıydı ..
Sokağımız misali, puslu ve yorgundu şakağımızdaki şafak ..
Kirpiklerimize asardık geceye serptiğimiz yasak düşlerimizi,
Toz kaldıran yürüyüşümüz , güneşe doğru olsa da .
Ayak izlerimizin çukurluğu , güçlü oluşumuzdan değildi ..!
Ya yüreğimizdeki ,
Yada omzumuzdaki yükün ağırlığındandı yere sağlam basışımız ...
Tenimizin esmerliğinden bellidir emekçi oluşumuz .
Güneşe küsmek ne haddimize ..!
Biz yürek işçisiyiz , yere düşmez başımız ..
Güneş bana ağlardı, ben umuduma .
Biz bu hayatı ,
Eskitmeye korktuğumuz ayakkabının üzerinden sırtladık .
Hayatı kazanalım derken, bütün oyunlara geç kaldık ..
Ve olmayan oyuncaklarımızı ,
Hiç olmayacak çocukluğumuzla birlikte ,
Adaletin dikenli tellerine aştık...
Kırılsa da kalemimiz , karanlığa yıldızlardan şiirler yazdık .
Yıllar bana ağlardı , ben çocukluğuma .
Yüreğimiz ..
Aynı yıldızlar ,
Aynı düşler arasında volta attı durdu ..
İki göz gecekondumuzun kırık kiremitleri gibi ,
Islandık, üşüdük ama ..
Ne dileklerimiz değişti, nede gecemiz.
Acılarımız misali büyüktü, bir başına yaşadığımız sevdalar .
Ve bizi en iyi, sürgün edilmiş şarkılar anlatırdı..
Ya memleketti türkülerin adı, yada sevdaydı şiirler ..