Emel Kaymak Kesen´in Kaleminden
Kalbim söyle bana..
Nedir seni örseleyen, korkutan?
Yaşadığımız koyu karanlık mı?
Yılların yorgunluğu mu?
Dar geliyor sana göğsümün kafesi..
Savaş, ölümler, acılar, çocuk tecavüzleri?
Kara cahilin en karasında yaşamayı,
taşıyamıyorsun biliyorum..
Yurdum ve yüreğim yangın yeri..
kor tomurcuk olmuş bahar dalında
o dala esintiler topluyorum Akdeniz den..
Kalbim bırak göğsümde öfke ile dövünmeyi..
ve
yaralı bir kuşla sabahı beklemeyi..
Umudumuzu kaybedersek ne olur?
Düşün bir kere gelincikleri ,papatyaları ve de nergisleri
Egenin kıyıya kıvrımlarını,
mavinin her rengini..
limon çiçeklerini..
yıldızları..
İshak paşa sarayını..
düşün,
Gün doğumunda kanatlarını tarayıp ,
alabildiğince mavi özgürlüklere uçan kuşları...
Sabrın ve umudun sözleridir bunlar?
Fırtına ve yağmur anlayabilir beni ancak.
Ama ,
yurdumun, yüreğimin yaraları
yeryüzü çağlamadan
iyileşebilir mi?...
,
Emel Kaymak
