Yaşam telaşı bazen ertelemeleri gerektirir ya hani.
Ellerinin nasırı, tabanlarının çatlağı ile çorak bir tarlada düşünür durursun tükettiğin fırsatlarını.
Daha sonra yaparım düşüncesi ile kendiniz adına ne çok şeyi yapamadığınızı hep geç kalmışlıklarımızla sonradan fark ederiz hiç düşündünüz mü bunu?
Aslında, ertelediğimiz yaşanmamışlıklar, çoğu zaman, zamanı geçtiği için eyleme dönüşmez ve koskoca bir keşkeyle pişmanlığımız olur.
Bir ara yaparım, daha sonra giderim, şimdi sırası değil gibi sebepler, yarının garantisine güvenmektir fütursuzca ve insanoğlunun belkide kendisine yaptığı, en büyük haksızlıktır.
Koşullar bazen, önce ben diyememek, bazen de, heybemize yük ettiğimiz pişmanlıklarla avucumuzdan kayıp giden fırsatlar olur.
Yükü ağır bir yokuşa dönüşür çıkmaz yollarda.
Bizler hayatımıza şimdiyi dahil etmediğimiz sürece yaşamı daima yaşayamadan tüketmenin yanlışına mahkum ederiz kendimizi acımasızca.
An gelir süremiz bitince fark ayıkırız yazık ki .
Tekrarı olmayan bir zaman diliminde durmuş saat misali, sadece kısacık hayat yolculuğun da bir kez doğruyu yapmış oluruz farkında olmadan.
Mazeretlerimizin sığınağının adını fedakârlık koyduğumuz sürece bu döngü ömür törpüsü olur ve vefasızlıkla yapmasaydın dedirtir insanlara.
Ve unutmayalım gidenlerin döndüğü hiç olmadı dünyaya bir defa daha. N.Çelik...