Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden
Yıllarca yaşadığımızı sandığımız aslında sürekli yıkıntılarını toplamakla uğraştığımız bir sevgiyi sürdürmeye çalışmışız.
Hiç yanılmam sanmıştım sonu ne olursa olsun...
Ama yıkıntılar arasında sevgiyi yaşayamamaktan yoruluyormuş insan ve her geçen gün kendimizi de yıkıntılar arasında kaybediyormuşuz belki de hiç farkında olmadan...
Herkes sevginin fedakarlık istediğini söylese de fedakarlık için sevgiyi yaşamak gerekiyormuş, yaşanılmayan için fedakarlık yapılmaz?
Yüreğime"iyilik yağmurları"yağdırmayı bırakalı çok oldu...
Mevsim artık hüzün çıkmazında? Şimdi acılar biriktiriyorum, kaçak yüreklerin yıkım çalışmalarında...
Dokuz şiddetindeki depremler bile destekleyemiyor kayıp giden yüzünüzün ihanetinin anılardan silinmeme çabalarını? Hiç anlatamadığımı ve anlayamadığımı sandınız oysa her sessizliğim yaşama ve bize dair bir hüznü barındırıyordu, anlamak isteseydiniz yüreğinizi açıp öyle dinlerdiniz!..
Gözlerime hiç bir zaman yalan konuşturmayı beceremedim, yüreğimin aynasıydı onlar, olduğu gibi yansıttılardı hislerimi? Hiçbir zaman yere eğmedim yada eğdiremedim bakışlarımı...
Size neyi anlatayım? Ruhumu yaktıktan sonra artık damarlarımda dolaşan nankörlüğünüzün etimi yakan acısını mı?
O acıyı uyutsun diye sığındığım ama sevginizi orada da hep ama hep kaybettiğim soğuk rüyalarımı mı? Söyleyin size neyi anlatayım?...
Yazdım günlerce, gecelerce içimdeki zehir bitene kadar yazdım! Şimdi sadece un ufak olmuş umutlarımı toparlamaya çalışıyorum..
Ömrümüz büyümekle geçti, hedeflerimiz ise büyüyünce neler yapacaklarımızdı? Şimdi ne oldu? Hala büyümeye çalışıyoruz. Çünkü insan büyümez onu büyüten hayattır.
Üzgünüm ama hayat beni çok acı tecrübelerle büyüttü!.
Bırak kaptan dünyanın dümenini.
Nasıl olsa bildiğini okuyor hayat
Bizde bildiğimizi okuyalım
Kötülüğe geçit vermeyelim yüreklerimizden..!
