DAHA

Terini silersin

Yoklukluklar içinde

Alıp götürür emeğini

Neoliberalizmden esen rüzgar

Gözyaşlarını dindirecek

Dingin bir yürek umarsın

Geçerken alaylar marşlar

Kendi yazıtını okursun

Ölümüne methiye düzerler

Bilincin titrer

Titrek sözcüklerinle

Varlığın da yokluğun da

Bir anlamı var

Anlam bağlamdadır

- Tinin bağlam tenin anlam-

Sahip olduğun yalnızca

Olduğun sensin

Ve ateşleyen

Bu nedenle ateşlenen

Kitaplarındır

Direnişinin gücüdür sevdan

Ormanları da yaktılar

İnsanları da yarınla

Küllerinde Anka kuşudur zaman

Turnalar gidiyor

Mevsimsiz göçebeliğini anımsatarak sana

Kalsın martılar

Denizi getirirler

Dalgalansın ufukta şafak

Ey yaralı düşlerin onarıcısı

Yıkma öyle gözlerini

Gök yıkılır yoksa

Çatma kaşlarını

Çünkü çatılmıştır

Darağaçları

Sen ve ben

Çatısını kuracağız daha

Sınırsız yeryüzünün

HÜLYA KÖKSAL

…………………………………….

 

SESİMİ DUYAN VAR MI

Bir fırtına öncesi sessizliğiyle

İniyordu gün

Evlerin caddelerin üstüne

-Sessizlik çok şey anlatır

Dinlemesini bilene-

Doğadır evimiz bizim

Nasıl da talan ediyor evimizi

Mahirleştikçe vahşilen ellerimiz

Gerçeğin üstünü örttükçe

Olacak olanı görmezden geldikçe

Ölümümüzü dokuyoruz

Ne de güzel oynuyoruz üç maymunu

Toprağı suyu havayı alıp satıyoruz

Canlar pahasına

Kirlerimizi hangi nehir temizler ki

Efendi sandıkça kendimizi

Yabancılaşıyoruz doğamıza doğalımıza

Rant kavgasında

Obur hırslarımızda

Sömürdükçe sömürüyoruz doğayı

Doğaya karşı utku kazandıkça

Kaybediyoruz var olma nedenimizi

Nar çatladı

Toprak çatladı

Yürek çatladı

Sesimi duyan var mı

Hiçbir şey yazgı değildir

HÜLYA KÖKSAL

 

……………………………………………………………

 

BİZ AKTIK BİRBİRİMİZE

Kökün gücündedir gövdenin görkemi

Düşlerin gövermesidir gövdenin muştusu

Her zaman yatağını bulur su

Sevdamız gibi

Ay güneş mavi sinmiş içimize

Çünkü olanaksızın gerçeğidir sevgimiz

Soyunduk bütün verili olanları

Soyutladık kendimizi bilinenlerden

Somutlaştı bilinmeyenler

Kendi sesimizi bulduk

Uslanmaz tenimizde dingindir tinimiz

Yitirdikçe öğrendik birbirimizi bulmayı

Karıştı köklerimiz birbirine

Derinlerine indikçe yaşamanın yüreklendik

Ağlamayı da bildik gülmeyi de

Acıyı göze alamayan sevinci tadamaz

Yüreğe dokunmayan yaşama dokunamaz

Kent ve gece tüm hoyratlığıyla akadursun

Biz aktık birbirimize

HÜLYA KÖKSAL

 

……………………………………………………………….

 

DIŞA VURUMSUZ

Ortak söylenir türküler

Aynı umudun sofrasında

Kahkahalar çocuk tebessümler yaşlı

Dokunur yaşamlar renksiz ve desensiz

Şafaktan guruba kadar alın teri

Şarabın kırmızına meze sunulur

Kentler ölülerin kemikleri üzerindedir

İçine çekilmiş evlerde dışa vurumsuz acılarla

HÜLYA KÖKSAL

…………………………………………………………………..

 

GEL

Ay vaktiydi yürüdüm kumsalda

Ürperdim sesinin dalgasından

Uzattım melankoliyi

Sınayarak yüreğimi

İğde ağaçları mıydı

Sen miydin uzayan gölgemde

Kanmadım sana

Bir düşe uydum

Kanmadım sana

Susuzluğumda sen vardın

Gizledin kendini

Çözülmez bilmeceler içinde

Yaşam yapbozumda eksik olandın

Gündelik övünçler

Asırlık yalanlar sürmesin

Ve sevdamız olgunlaşsın diye

Sana uyandım

Korkulara yuvalanmış kent

Sinmiş içine

Karışmış saban izi tekerlek izine

Ören yerlerinin acısı sızar

Umudumun en hassas yerine

Bir umudum kaldı sende

Girdaplı duygular yaşadım

Yerleşikliğimin içinde kaldım

Özendim turnalara

Gecenin içinden geçsem

Ulaşır mıyım sana

Gel

Soyalım yalnızlığın katmanlarını

Yüzgörümlüğü bir aşkı

Taşıyalım insanlığa

HÜLYA KÖKSAL

……………………………………

 

EN GÜZEL YANITIM HAYATA SENSİN

Kahkahalar azaldı evlerde

Hızla yalnızlaştı sofralar

Uzaklaşıyor insan insandan

Tozunu aldım anıların

Zaman yetmiyor seni anımsamama

Uçurumlar büyütme aramızda

Sözden medet umdun

Kaldı eylemin boynu bükük

Bilinmeyen bir dilmiş aramızdaki

Öykümüz yarım kaldı

İçinin labirentlerinde

Çok boyutlu seni ararsın

Yönün ben değilim ki

Yolun ben olayım

Kararsız ve çekingen olmasın adımların / sesin

Yürekli dokunuşunun yoldaşıyım

Uzam ve zamana tutsak olmayan

Bir sevda büyütürüm

Herkesleştikçe bana yabancı olursun

Muskalar fallar damgaların

coğrafyasında

Kilitlenmiş hayat

Sonsuza dek sorulara yazdım kendimi

Kampların geçitlerin içinden

En güzel yanıtım hayata sensin

HÜLYA KÖKSAL

 

………………………………………………………………..

 

ÇOCUKLAR GEÇİYOR İÇİMİZDEN

Kadehte efkar

Fincanda ferahlık

Yaşam efkardan ferahlığa

Ferahlıktan efkara

Gidiş değil mi

Doldur şimdi içini

Dök dışına

Yaşam sevdaya hükümlü

Bazı insanlar genişletir gökyüzünü

Engelsiz dokunuşlar gözlerinde

Duyuları hep açık yaşanana

Çocukla çocukturlar

Çiçekle çiçeklenirler

Yeşilin ve mavinin her tonunda

Bozguna uğratırlar eşkıya yalnızlıkları

Yaşam bezenir aşkla

Hiç hiçe ne anlatır

Çok azdan büyük müdür

Kaya çakıl taşı kum

Ne söyler insana

Anlamak için dünyayı

Kavramak için anlamı

Yüreğiyle düşünen

Bırakmaz akışına zamanı

Tek bir gözyaşı ağlatmalı tüm dünyayı

Hadi biraz yer değiştirelim

Fosilleşmeden duygu

Bak hüzünden örülmüş gece

Bir kadeh dalıp gidene

Bir fincan uykuda kalana

Çocuklar geçiyor içimizden

Genç gülümsemelere ne kaldı

Kısmayın ışıkları sesleri

Aydınlık türkülerin yürüme zamanı

Yaratan yalnızlığımızlayız ki

Durdururuz intiharı

HÜLYA KÖKSAL

………………………………..

 

KARANFİLLERİ BÜYÜTÜYORUM AŞKINLA

Sen şimdi oradasın ya

Dili geçmiş zamanlı

Ben buradayım işte

Gelecek zamanlı

Dağıtıyorum saçlarımı düşsel rüzgarınla

Dinliyorum El Condar Passa'yı

Çiçeklenir şarkılar da şiirler gibi

Gözlerin ırakta ne söyler şimdi bana

Aynı yanılgıların karmaşasında

Aynı hiçliğe uyanmak sensizlikle

Ayrı bir ölüm bu yürekteki

Durmadan dokuyor boşluğunu

Gelincikler kırmızısını versin dudaklarıma

Aşılıyayım kendimi kartal bakışına

Onulmaz mıdır sevda mavide

Yaşanmış olan silinmez yürekten

Yüreğindeyim

Anımsamak istersen dokun yüreğine

Şarapta derinleşir yalnızlığım

Sigaram biter soluksuz

Çağırsam martıları konarlar mı avuçlarıma

Ellerin gibi

Denizsin sen

Denizi getirirler mi bana

Sesini sesimle öpsem

Tinim tininle örtüşür mü

Ay geçiyor anımsatarak seni

Hüznümün üstünden

Şiir mi aldanma

Aşk mı yanılsama

Seviyorum

Gerek yok nedene

Sende kendimi buldum

Kendimde tüm evreni

Karanfilleri büyütüyorum sevinle

HÜLYA KÖKSAL