YANAR GÜLÜŞÜ?
Hülya Köksal Kara´nın Kaleminden?
Köşe başlarını tutmuş yalnızlığın erleri
Boynu bükük sevincin tortusunda
Zaman akar mayalanır acılar
Kabına sığmayan bir tutkudur özlemi
Günlerin ördüğü gecenin söktüğü devinimin
Kefareti ödenmiş
Can çekişir incelik kentin kalın kalabalığında
Dumanı savrula savrula söner gözlerinin ışığı
Uğuldar durur sesinde
Azgın bir çöl fırtınası
Eriyip gitti çocukluğunun uçarı düşleri
Ağır gerçekliğinde yaşamın
Yosun tutmuş yüreği
Kimsesiz elvedaları
Temizlemez ellerine bulaşan lekeyi mavi yağmurlar
Kentin cehenneminde yanar gülüşü
Umudun cellatları gezer mekan mekan
Ecel toprağında donar zaman
?????????????????????????????????..
KADIN ÇOCUK VE ADAM
Çiçekleri yüreğiyle suladı kadın
Yüreğinin ezgisi karıştı tomurcuklara
Alnının teri bulutların nemine
Kent yabancı gizemli uzak kirli
Vahşi hüzünlü yıldızları sönük
Bilmezdi kenti korkardı kentten
Varoşunda beslerdi yalnızlığını
Çocuk serçelerle şarkı söyledi
Düşlerinin sesi dönüştü kanat seslerine
Uçurtma olup rüzgara karıştı
Adam acılarına tuz bastı yine
Gözlerinde sessizliğinin serinliği
Ellerinde ezilmişliğinin derin izleri
Döktü öfkesinin zehrini
Sevinç öldü Çocuk ve kadın da?
Hülya Köksal Kara
