Faziylet Sönmez´in Kaleminden
Sen, sulak bir köyde, yemyeşil çayırlarda uzanırken,
ben bozkırda, henüz boy vermemiş bir başaktım.
Hayata, farklı pencerelerden, merhaba diyenlerdik.
Ben, yazının düzüne sürerken, güneş görmemiş ellerimi,
sen, al al olmuş yanaklarınla, yaşıyordun sevdanın en
güzelini.
Benim korkularım bile, gündüzden kalmayken, senin oralarda,
gece bile gündüzdendi.
Ne sevmişliğim vardı benim ne de, bir ağaç altında sevişmişliğim.
Hayaletler basmıştı, hayallerimi bile baharda, seninse, hayalin gerçek olmuştu, kış vaktinde bile, eminim.
Ben, baht karalığındaki, ışık hüzmesinde, ayağımı sürüyerek,
ilerlemeye çalışırken...
Sen, çoktan binbir tonunu yakalamıştın yeşilin.
Bana göz kırpan, yalancı ışıklar...
Seni, karşıdan karşılayan güneşli yağmurlar vardı.
Ben sağanaklara sığınırken, sen sığındığın yerlerden,
yağmuru izleyenlerdendin.
Ben, içe dönüp nahoş karanlıklardan, hamuşla ışığa varma telaşındayken.
Sen, ışığı doğuştan yakalamıştın gülüm...
Faziylet Sönmez
