Yaşam telaşı bazen ertelemeleri gerektirir ya hani.
Ellerinin nasırı, tabanlarının çatlağı ile çorak bir tarlada düşünür durursun tükettiğin fırsatlarını.
Daha sonra yaparım düşüncesi ile kendiniz adına ne çok şeyi yapamadığınızı hep geç kalmışlıklarımızla sonradan fark ederiz hiç düşündünüz mü bunu?
Koşullar bazen, önce ben diyememek, bazen de, heybemize yük ettiğimiz pişmanlıklarla avucumuzdan kayıp giden fırsatlar olur.
ŞİMDİ ASIL KONUMUZA DÖNELİM
Yazılarımızda defaatle vurgulamamıza rağmen, ne hikmetse ısrarla yanlışlar devam ediyor.
Yöremizin ihtiyaç sahibi yoğunluğu göz ardı edilmeyecek kadar çok yazıkki.
Ramazan ayının başlaması ile yardım eylemlemleri yoğunluk kazandı doğal olarak.
Burada doğal olmayan tek unsur, yapılan hayır işlerinin alenen insanların gözüne sokulmasıdır.
Haber kaynaklarında adrese teslim edilen ramazan paketleri boy boy çekilen resimlerle yardım olmaktan çıkıyor.
Yardımı alan insanların karşınızda el pençe divan durması, herkese bunun resimlerle lanse edilmesi, kanımca alanın değil verenin utanmasını gerektiren bir durumdur.
Kaldı ki dağıtımı yapan kişi büyük bir lütufta bulunuyormuş gibi poz vermesi ise kendi ayıbının resmidir tescilli.
Sanırım biz bir yerlerde büyük yanlışlar yapıyoruz, doğru yaptığımızı sandığımız, büyük yanlışlar.
İnsan onuru yapılan yardımlardan daha değerlidir.