Ömür merdivenini peyderpey çıkıyorum. Dizimin takati kalmadı. Kırıldı ömrümün kolu ve kanadı. Göklere uçamıyorum.
Zamanın rüzgarı savuruyor beni bir o yana bir bu yana. Ne yapsam ne etsem bilmiyorum. Hayat denizinde şaşırdım kaldım işte.
Kendimi kendimden azat ettim, kaçtım. Duygularımın sığınağına sığındım. Düşüncelerimin evinde saklandım. Kalbim aklıma, aklım ise bedenime gurbet, el oldu. Kimliksiz bir mülteci gibi, divane gibi, aklı firar etmiş aşık gibi ömrüme düğüm atarak yaşadım.
Gençtim, civandım, toydum, kanı deliydim delikanlıydım. Hayat böyle sandım. Ömür bitmez, tükenmez sandım. Yaşlılık ömür evimin kapısını çalmaz, eser yel gibi geçer sandım. Meğer geçerken ömürden alıp gidermiş hayat.
Hayatıma kattığım o ahenkli gençlik, hoyratlık, diklik, renkli asilik, yaramazlık, vurdum duymazlık hepsi boşaymış. Meğer set çekilmiyormuş ömrün önüne.
Gökkuşağı gibi, yediveren karanfil gibi, ovalarında, yaylalarında, dağların bağrında hayat bulan bin bir çeşit çiçek gibi, çimen gibi renkliydi benim ömrüm.
Hazan vurmaz ömür bağıma, solmaz hayat çiçeğim, düşmez dalından gençlik yaprağım. Diye kendimi avuturken aynalar hatırlattı ömür merdivenlerini.
Şimdi saklansam, firar etsem, kaçak gezsem de artık boş. Tutuklandı gençliğim. Bak geçiyor yavaş yavaş ömür dediğin.
