Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden
Vazgeçer insan bazen?.
Sevmediğinden, sevilmediğinden değil?
Gücünün bittiğinden vazgeçersin öyle çok yorulmuşsundur ve öyle çok kaybın olmuştur ki bu hayatta kendinden vazgeçiştir bu...
Bazen kendini anlatabilmekte çaresiz kalıştır vazgeçiş?
Aslında tüm bedeninle, yüreğinle, olabildiğince içten, dürüst ruhunla anlatmak istediğini anlatmana,hatta bazen mecbur kalıp cümlelere dökmene rağmen karşındaki duvar gibi kalır.
Çaresiz içine dönersin.
Biri sanki sana ?sus? demiştir, o an da sanki gücüne gider ama susarsın.. Belki biraz yaralı belki biraz küskün.Sonra vazgeçersin anlatmaya çalışmaktan, konuşmaktan vazgeçersin
Susarsın????..
Bazen susmaktır insanın vazgeçişi?
Bir dağın tepesine çıkıp avazın çıktığı kadar susmak.. Susmak yetmez, kaleme küser yazmaktan vazgeçersin Küçücük hayatlarımız var ve içine sığmayan kocaman acılarımız..Taşıyamadığımız tonlarca yükü sırtlıyoruz her gün..
Hayır diyemediklerimiz yüzünden kendimizi acıtıyoruz..
Kelimelere dökemediklerimiz yüzünden parça parça dökülüyoruz gözümüzün önünde.. Bazen herşeyin anlamsız olduğu anlar olur, nefes almanın bile acı verdiği dakikalar, çevrenizdeki herşeyden uzaklaştırmak istersiniz kendinizi, saçma ve sıradan bahanelerle?
An gelir özgürlüğünden bile vazgeçirirler seni.! Hayatının en önemli vazgeçişini yaparsın...
Hayatın en acı yanını ?ölüm? diye öğrettiler hep bize...
Ölüm değildir aslında, vazgeçişlerimizdir kendimizden bile!!!?
Vazgeçmek bazen bir kaçış, bazende bir kurtuluştur aslında...