Emel KAYMAK´ın Kaleminden
Hüzünlü, soğuk örtüsünü
Benim üstümü de serdi sonbahar.
Yazdan kalan sevinçlerimi ararken,
hangi umuda tutunsam bir hüzün, bir keder ..
Bahçenin tek mutlusu ve tek rengi Nar?
Bu mevsimde al ,al olmuş,
Nasıl da caka satıyor herkese ne gam.
En çok üzgünü ise, sabah kırağısında ki Çam,
Dallarında
sus pus olmuş sevinçli cırcır korosu,
nasıl da özletiyor yitip giden yaz ı..
Saçakta ki sabah ötüşü solmuş minik serçenin
Arka bahçemdeki asma kurumuş..
Gülün rengi uçuklamış..
Yaşam sevinci ile köpüren dalgaların ufkunda
sisli bir duman
yollarda
ağaçlardan savrulan kimsesiz yapraklar,
ve kimsesiz kedicikler..
daha dün süzülüyordu kelebekler.
Göğün mavi sıcak alnında..
Gece tüm ağaçlarda bir ağlaşış,bir çığlık..
En çok da dalı,
uyurken pencereme vuran kayısı ağacının çırpınışı.
rüzgarın karanlığı dolduran uğultusu,
Yorgun düşürüyor tüm umutlarımı..
Sonra ay çıkıyor pencereme..
hasret kaldığım aydınlık umutlar tekrar beliriyor..
Sabah iyot kokusu ile uyandığımda ,
Tekrar yaşanası geliyor bu hazan mevsimi yüreğime.
Emel KAYMAK
