Sokakta oynayan çocuklar
dedem ve kardeşlerimle oynadığım tekerlemeli oyunu
getirdi aklıma.
Oyunun sonunda aldığım ceza gibi patlayıncaya kadar gene gülebilsem keşke.
"Biliyormusun dedeciğim?
Gülen, güldürecek kimsede kalmadı buralarda.."
Yarınlar bugün, bugünler çoktan dün oluverdi,
Sobada mandalina kabuğu kokusu,
yarınlarda büyüme umudumuz ile birlikte tüterdi.
Çocuk saflığı beklediğimiz şey,
"Geleceği olan güzel günlerdi"
Tıpkı babamın eve gelirken aldığı mor sümbül ve nergis kadar güzel günler..
Bir de annemin işten gelip dar vakitte bizi mutlu etme istegi vardı.
Büyükçe bir tepside ıspanaklı börek,ortasında bir tas üzüm hoşafı.Bu sanırım en çok dedemin
mutluluğu idi.
Her akşam eve dönüşlerimizde koca bir Dünya olurdu nohut odamız.
İşte bıraktığım yerde duruyor çocukluğum.
Çoçukluğum,
Burnunum direğindeki nemli sızı..
Şimdi her birimiz büyüdük ve
koca koca evlere sığamaz olduk .
Emel Kaymak