Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

İnsan yüreği bülbül gibidir feryat etmezse patlar...

Bu dünyada hayatımın anlamı dediğin, nefesim dediğin insanlar kayıp gidiyor avuçlarının arasından bir karış toprağa.
Bu acı bir gerçek ama bir de hayattayken içimize gömdüklerimiz varya işte onların yaşattıkları da senin yaşadıkların kadar güç olmasa da acıtıyor, insanın içini dağılıyor.

Her insanın yaşadıkları, yükü kendine ağırdır.

Yüreğimde selasını verdiğim arkasından dualar ettiğim çok insan var. Toprak atmaya gerek duymadım hiç çünkü kendi topraklarını kendileri attılar.

Binlerce tecrübe sığdırdığım ömrüm de ruhumda ki sancıyı bilmeden üstüme yürüyenler oldu, kalbimi kıranlar oldu. Kendine çok güvenip gönlümü talan edebileceğini sanan çok oldu ama hepsinin sonu aynı oldu.

Nedenleri, niçinleri sorsam ne olacaktı ki.!

Bir yaprak daha düşmüştü yürek ağacının dallarından

Bazı olaylar oldu ve birilerine anlatmak için çırpındığım günlerde tek yapabildiğim şey dua edip geçmesini beklemek oldu. Sevinçlerimi de içime gömdüm hüzünlerimi de. Affetmeyi bilmediğimden de değil sizi asla affetmeyeceğim.
Çünkü yanınızda durmama rağmen yanımda olmadınız.

Çünkü beni her şeyi içimde yaşamaya zorladınız.

Çünkü geçirmeye çalışmak yerine alışmaya çalışmayı öğrettiniz.

Çünkü anlatmaya çalıştım ama anlamadınız.

Eğer bir insanı değiştirmek istemiyorsanız onu kırmayın.

Siz hatırlamazsınız ben ise unutmam.

Kızgın olmak geçip gidiyor üzerinden de kırgın olmak öyle ağır bir yük ki taşınmıyor...
Kötülüğün kol gezdiği yürekte sevda olmaz biliyorum.

Asırlık çınarlar gibi hüznüm. Yüzünü hiç güldüremedim yüreğim üzgünüm...

Ama inanıyorum ki insanın umudu sabrın da saklıdır.