Madem okuyorsunuz yazdıklarımı, şimdi dinleyin...
Işığı göremediğiniz hayat adına umudunuzu yitirdiğiniz ve kendinizi çıkmaz sokaklarda hissettiğiniz anlarda size iyi dileklerde bulunan bir yürek vardı yanınızda ama siz o yüreğin kıymetini bilemediniz...
Evet biraz huysuzumdur haksızlığa gelemem sinirlenince ne dediğimi bilmem,yalancı ve nankör insanları sevmem!. Ama her şeye rağmen nasıl bir kalbim olduğunu en iyi siz bilirsiniz bu hayatta...
Acıyan yanımla acıtmışımdır belki bunu unutmayın...
Bir zamanlar içim çok rahat'tı ayrılsak bile birbirimizi sevdiğimizi, varlıklarımızın bizden başka insanlarla asla ikâme edilemeyeceğini,derdim ne olursa olsun aradığım an yanımda olacağınızı düşünüyordum.
Ama şimdi...
Benim geçmişte kalacak olan en ağır yaram olarak kalacaksınız...
Benim her yüreğim sıkıştığında yazmak çare belki'de ben öyle hissediyorum
İsyanlarımı sadece kağıtlara dökebildiğim içindir belkide bu düşüncem...
Kiminle konuşsam kime derdimi anlatsam birşeyler söyleyip sözde avutuyorlar beni...Boğazıma düğümleniyor her kelime
Yutkunuyorum her yutkunuşumda yüreğim kanıyor.
Gözlerimden damlalar süzülüyor
Bana yaşattıklarınız pek hoş şeyler değildi...
Siz kabul etmeseniz de vicdanen bir rahatlık içinde olmadığınızı biliyorum ama keşke bazı şeyleri bilmeseydi, dediğinizi de duyar gibiyim.Ben de iyi ki duydum,demedim hiç keşke duymasaydım.........
İnsanın canının acıması yani ne derin bir anlam bu gerçekten bilene...
Uzun süren bu hayatın sonunda iki yol vardır.Ya sonsuzluğa çıkılır el ele ya da sonsuza kadar ayrılır eller...
Bugün daha bir kırgınım hayata.. Kızgınım insanlara
Öyle bir gün ki bu gün benim için..
Kim gelse önüme yıkıp geçebilirim..
Kırabilirim hiç düşünmeden..
Beni kırdıkları incittikleri gibi bende onlara aynısını yapabilirim.
Ağlayabilirimde bugün hiç susmamacasına çığlıklarımdan haykırışlarımdan utanmadan hıçkırıklarımı kendime saklamadan..
Bağırabilirim bugün bu zamana kadar sustuğum insanlara diyorum ya kızgınım..Sana ona buna herkese herşeye..En çokta kendime..
Kaybettiğim herşeye.Yarım kalan herşeye ve yarım bırakan herkese....!!!
“Bir fırtına kopsun istiyorum.
Yapraklar, toprak birbirine karışsın yağmur damlaları yüzüme çarpsın.
Bir fırtına kopsun istiyorum.
İçimdeki fırtınayı dindirebilmek için.”
Bilinmezlik daha çok korkutuyor beni. Tedirginim hani belki bir ışık görürüm diye yoluma devam ediyorum.
Nerden geldigini asla bilmediğim bir avuç umut var içimde. Belki de bir tek o sayede hala savaşıyorum benimle bütünleşen acılarla...