Faziylet Sönmez´in Kaleminden
Tuhaf kadınlar sınıfındayım hep...
Evde, balerina cif misali dönüp duran...
Günlük işlerini, arkasından atlı kovalarcasına yapan...
Sonra da kaleme kağıda ya da, bir türküye dolanan...
Dolandığı türküyü, o gün diline dolayan...
Üzerimde, forma misali kırmızı bir pijamayla arada oynayan, arada hüzne batan...
Klorağın kokusuyla kendine gelmeye çalışan...
Sigarayı nerde bıraktım merakıyla evi dört dönen...
En az dört yıllık, benim gibi sağı solu esnemiş pijama üzerimde hep...
Kaybolsam, hemen tanırım kendimi...
Atamam, hatıralar var üzerinde...
Giyilemeyecek duruma geldiğinde de saklarım.
İlerde, tavan hatırası saklamalarıma ilave olsun diye...
Gün gelip, ihtiyaç duyduğumda, kopan bir yeri tamirde, iyi geliyorlar kalbime...
En çok da, yazlık kışlık işlerine giriştiğimde...
Her yıla ait bir parçamı buluyorum, bu nesnelerde.
Kızsa da Annem, insan atar mı, liseden kalma kırmızı çantasını?
Ve üniversitede, elimi tutan kalbime yer etmişliği tescilli, kanı, deli akan yağız bir delikanlının avucuma sıkıştırdığı ve son cümlesi...
Seni hep güzel hatırlayıp, seveceğim notunu...
Yavrularımın, ilk kez kesilen saçlarını ve ilk dişlerini...
Elbisemin yakası çok açık kalmış diye, gerdanımın görünmesine bozulan...
Ve ilikleyen ellerin değdiği, o tek düğme saklanmaz mı?
Tabi Annem duymamalı bunları...
İçim çıfıt çarşısı...
Gören, ne sakinsin diyor.
Bilmiyorlar içimde kopan fırtınaları...fzylt
Faziylet Sönmez
