Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki ne sırtını döneceğin bir dost kalmış, ne de yüreğini sonuna kadar açacağın bir yürek?

Neden diyecek olursanız eğer aynı yerde doğduk aynı toprağın suyunu içtik, ayrı dilleri konuşuyorduk ama yüreklerimiz birdi...

Bir zamanlar bende hayata umut dolu bakıyordum, yüzüm gülüyordu ve yarın diye bir şeyin olduğuna inanıyordum..

Oturup baktığımda geçip giden zaman neler alıp götürmüş, neleri bırakmış geride. Anlatmaya bile korkar olmuşum.

Belki hayatı yenemedim, belki başaramadım ama yine de iyi direndim.

Sonunda kır at dedi artık kalem istemedi yazmamı insanlığın öldüğü ve insanların dününü unuttuğu dünyada yazmışım artık neye yarar dedi.

Dur dedim, insanlık senden bir şeyler öğrenecek dedim.

Bırak dedi kalem ben ömrümü adadığım insanoğlunun günden güne kötüye gidişini gördükçe yaptığım işten utandım ama insanlar utanmadı insanlıklarından?

Kır at artık beni dedi kalem. Kardeşliğin bile menfaat üzerine kurulu olduğu bir dünyada olmanın anlamı varmı? dedi.

Anladım ki bitip tükenmek bilmeyen istekler gösteriyordu ki bizim bize zarar vermekten başka bir şeye yaramayan bu dünya da yaşamak sadece acı veriyordu..

Sonra dilimden son bir söz döküldü...

Keşke yüreğimiz hep ilk günkü gibi sevgi dolu ve masum kalabilseydi..

Belki de hayat, yanlış anlayınca güzeldi.

Kalem kır at dese de ben kırmadım kalemimi. Neden mi? Çünkü benim daha insanlığın nasıl yok oluşunu, kardeşlerin bile menfaat için birbirlerini nasıl sattığını, sevginin yerini nefretin nasıl aldığını, haksızlık karşısında susan dilsiz şeytanları ve daha yazacağım çok şey var.

Biliyorum ki...

Daha son sözü söylemedi hayat;

Hep kötüler kazanacak değil ya elbet bir gün yarın avuçlarına gömeceğiz yüzümüzü.

O güne dek, göklere ve insanlığa dair her şeyi anlatmalıyız.

Belki böyle biraz olsun söndürürüz bu gittikçe alevlenen cehennem ateşini...