Biz bir dalgaya yakalandık öyle bir dalgaya yakalandık ki dalga bizi savurdu savrulduk ve kaybolduk...
Yaş ilerledikçe düşüncelerde değişiyormuş..
Büyüdükçe anlıyor insan..
Böylesi en güzeli belki de.
Ters düz yaşıyorum hayatı,kaybettiğim zamana ağlıyorum değmeyenler için ağlamış olmama.
Ağlıyorum hiç bir şeyi haketmedikleri halde onlara değer vermeme..
Ağlıyorum hayatımı yaşamak varken ölümüne fedakarlık yapmama.
Hiç birşey için değmezmiş oysaki.
Ağlarken anlıyorum siz hiç bir şeye değmezsiniz,yaşlarım değmezmiş,hayatımı sizin yüzünden zehir etmeme değmezmiş..
Ellerimle tutuyorum artık hayatı...
Sustum ve bende hep sizi sayfalara anlattım.
Çünkü sayfalar sonsuz..
Peki bu nereye kadar sürecek?
Ölene kadar mı..
Yoksa gerçekten vazgeçene kadar mı?
Yaşananlara bir çizgi çekip kenara koymak yüreğimin işi değil.
O kadar kolay değil yaşananları düşünceleri duyguları bir köşeye atmak… Ben alıştım artık insanların vefasızlığına hayaller kurup geceleri dua etmeye..
Ben alıştım en zor zamanlarımda Allahıma sığınmaya ses çıkarmayıp çaresizce beklemeye.
Kendine iyi bak" bir noktadır çoğu zaman. Kendine iyi bak demeyin bana, sadece kötülükler noktalansın isterim ben.
Her ne kadar tüm kötülüklere göğüs gerebilecek kadar yürekli olsam da kötüler benden uzak olsun isterim...
Bunca zulme ve acıya rağmen dünya niye batmıyor?” diye soruyorsanız cevabı Zulme karşı çıkanlar olduğu sürece umut var demektir.
Islak kirpiklerim ettiğim duaların şahididir sen kabul et yarabbim.
Sevgilerimle...