KAĞITLA KALEMİN AĞAÇ KARDEŞLİĞİNE?

Faziylet Sönmez

Yüreği yüceye çeken hisle yazıyorum...
Kulağa hoş gelmeyen sözler dökülmesin diye ağzımdan...
Kağıtla münasebet kuruyorum yakından.
Kelâmı kaleme aktarışım gönüllü rabıta...
İçimdekini dökerken cümleye
tüm sivriliklerim, yanlışlarım, merhametsizlikliklerim...
Hepsine, meydan okuyorum
törpüm kendime...
Kağıtla, kalemin ağaç kardeşliğine gıpta ederek....
Ak kağıda bakıp, yemiş yüklü ağaçtan olma kaleme bir bir diyorum
gönlümün tel kırıklarını...
Yel vurmuşluklarını...
Savruluşlarımı ve
savuşturduklarımı...
Elbette beni savuşturanları da...
Suskunluklarım dile geliyor...
Bağırışlarım kağıtta huzur buluyor...
Sakin bir göle dönüyordum...
Birazdan turnalar gelip göğün yüzüne çıkaracaklar beni...
Bekliyorum...
En hafif halimle, ruhumdaki fırtınalarım dinmiş göğün yüzüne kabul edilmiş olmayı diliyordum tüm kalbimle...fzylt
Faziylet Sönmez

KANATLARIM OLUYOR GÖLGEM?

Faziylet Sönmez

Bir şiirin başında diyorum ki...
O giderse ben gölgemi önüme düşürüp karanlığına bürünürüm...
Ve o gidiyor...
Gölgem önümde ben ardında...
Kah gizleniyorum karanlığına...
Kendimi göstermemek için
kah içine girip serinliyorum...
yürek yangınlarımdan...
Avuntu bir karanlıkta, rahattayım...
Işıkta göremediklerimi keşfediyorum...
Kanatlarım oluyor gölgem...
Kapladığım yere kanâat ediyorum...
Gölgemin altında korunaklı bir can oluyorum...
Varlığımı, yere düşen karartıma gizleyip
bendeki beni keşfediyorum yetkinlik gibi..
Bu şiirin sonunda da diyorum ki...
Varlığımın farkına, gölgemde ulaştım...
Karanlığa bürünürüm derken göz kamaştıran bir aydınlığa kavuştum...fzylt
Faziylet Sönmez