KARŞINA ÇIKANI ÖTELEMEK REVAMI?...
Bazen, bir adam çıkıyor karşına...
Gözlerinin kıyısında yaşamaya razı
geliyorsun...
Çünkü, hep kıyılarında yaşamışsın her halin...
İçine sinmese de, olsun diyorsun...
Yeter ki olsun...
Gitmesin...
Giderse...
Tam ortasındayım, ateşlerin...
Yeşil gözlerinin kıyılarında olup, baharı yaşamak tek dileğim...
O benim bu dünyadaki, dikili tek direğim...
Gönlüme demirlemiş, derya yelkenlim...
Ötelemek reva mı?
Bekleyip durmuşum bunca zaman...
Bırak kalsın hayli zaman hatta her zaman,
memleket köşesi gibi...
Köklerinde, bizim oranın körmeni...
Özsuyu, öz canın gibi...
Sen gitsen...
O gitse...
Mayanda katışık katresi...
Bana kattıkları, bizim oralardan...
Yabancılık çekmiyor insan...
Gözlerinin kıyıları, Kızılırmak gibi...
Yıkıyor göz ışığı tüm bedenimi...
Ruhum arınıyor, temizleniyor yıkıntılardan...
Yeniden inşâ oluyorum... fzylt
Faziylet Sönmez
KİMSESİZDİK
Adımızın yasak, cismimizin yok sayıldığı zamanlarda bile vardık biz...
Varlığımızla yürüdük, varmak istediğimiz yerlere, güçlü bir ruhla...
Durmaksızın yürüdük...
Gölgesi kara olan bulutla, yürüyen dağlarla, yatağına sığmayan nehirle...
Var olarak yürüdük...
Vardıkları yerlerde eşlik ettik, buluta, dağa, nehire ve cümle nebata...
İki menzil arasında, gece yürüyenlerdik ...
Yolumuzu, ay ışığının meşaleli aydınlığında bulurduk...
Ay´ın ışığı görünmediğinde, sinerdik gövdelerimize...
Dinlendirirdik başımızı, yareli sinemizde...
Çileliydi yürümek, meşakkatti...
Ama sadığın-sadakati, meşakkate eyvallah demekti...
Sonu belki selamet, belki de vehametti...
Olsun..!
Adımız yasak, cismimiz yoktu..
İşimiz, ´´İş- güç olsun´´ diye gidenlerdendik...
İŞ-(SİZ)-DİK...
Biz kimdik?
Ben ya da biz bilmedik...
Hep, siz-dik...
KİMSE-SİZ-DİK... fzylt
Faziylet Sönmez