Geçenlerde, bir şey farkettim.
Ve bu beni çok duygulandırdı.
Cümlelerin sonuna konan "emi" o kadar yalın ve içten bir sevgi ifadesi ki...
Mesela...
Üşütme emi,
Dikkat et emi,
Söylediklerimi unutma emi,
Aç kalma emi,
Varınca beni ara emi,
Küçükken yada gençlikte duyduğumuz bu cümleler, çok boş gelir.
Babam, Annem mesela,
Bir şeye ihtiyacın olursa, ara emi derdi.
Bazen öyle sinir olurdum ki,
Bu yaşa geldim, halâ çocukmuş gibi davranıyor derdim.
Akıl edemediğim,
O kadar emiler varmış ki...
Amaç akıl etmek değil de,
Ne kadar zarif düşünce.
Demem o ki...
Ne kadar emi varsa,
O kadar insanın umrundasın.
Yüreğindesin demektir.
Veee...
O insanlar neredeyse orası senin evin.
Unutmayın,
Kendinize iyi bakın, emi.
Dayı Yiğen Abi ve amca oğulları…
Demir Aşireti
İyiki varsınız…