KİMİN ELLERİ?
Hülya Köksal
Sevinci yaralar alıcı kuşları kederin
Yüreğin çölünde kum fırtınaları öfkenin
Gecede kolluk kuvvetleri hüznün
Yitip gider ömür burgaçlarında ezincin
Köklerine yabancı çiçeğine hoyrat
Kendi gölgesinden bile korkarak
Sığındılar cellatların gölgesine
Yaşamın rahminden söküp aldılar umudu
Yalnızlıkları büyütüp çoğullaştırdılar suratsız suretleri
Sabahlar sahipsiz sözsüz bir yaşamı yazdıkça
Öz kıyımımızda öze kıyımımızda kimin elleri
HÜLYA KÖKSAL
YENİ GÜN
Henüz uyanıyordu uykular
Toprak ısınıyordu yüreğiyle birlikte yavaş yavaş
İnsanlar sokaklar kentler yeni bir günü karşılarken
Yeni acılara hüzünlere sevinçlere açılıyordu pencereler
İnsanlar sokaklar kentler yeni bir günü karşılarken
Sabahın bahar kokulu rüzgarını kıskandıracak bir kokusu vardı teninin
Alın teriyle karışık Şımarık hüzünler vitrinlik gülüşlerindi gün
Düş yoksulu hep aynı sulardan beslenen düşüncelerin
Kendine çarpıp kendine dönen sesinin yalnızlığında
Kaçıncı ölümüydü ki yıldızlarının
İnsanlar sokaklar kentler yeni bir günü karşılarken
Çapa atıp gençliğine
Adımlarının yönünü biçimini değiştirip
Aynı sözcüklerle aynı tonlarda
Kendi söylemine aşık tümceleri devirerek
Sese yeni renkler ve ritimler verdi
Okyanusların rüzgarların ormanların sesini ekledi
Yıktı suskunun ezinç önündeki korkak yılgınlığını
Yalnızlığın limanlarından açıldı sevginin denizlerine
Mavi çaldı umuda Düşler çiçeğe durdu?
HÜLYA KÖKSAL