Acılar
Topraklara gömüldüğünde
Kadınlarımız
Acıları yenmek için doğumun müjdesini verdiler
Ve
Öpücükten insanlar yapamaya başladılar.
Böyle başlamıştı senfoni
Sonra acılara bırakmıştı yerini
Ağlamak istiyordu işgal altındaki taşlar
Her nehir in denizlere aktığı gibi gülmek istiyordu dağların çocukları
Bilir misin çocuk
Yılın altı ayı kar altında ülkemizin şimdiyse
On iki ayı kan altında
Özlemden patlayan yürekler gördüm
Yanmış yıkılmış kibritten evler gördüm
Yanık yarasını incir yaprağıyla saran eller gördü gözlerim
Su birikintilerinde yanmış bendenler
Barut kokusunu soluklayan çocuklar gördüm sokaklarda
Elleri yürekleri bir eylemin bildirisini okuyan analar gördüm
Kerpiç evlerde doğurmanın sancısını yaşayan
Erken çökerdi
Bizim oralara namlular
Kan bizim oralarda beyazdı
Sokaklar beyaz kan kokardı
Kundak da saklanırdı ölümler
Ölüm bizim oralara
Allahın emriyle gelmezdi
Gençler gördüm kendini kavgaların ortasına atan
Ve acılar yaşadım közlerde alevlenen
Sürgüne gönderilen kimlikler gördüm
Acıları yıllarca benliklerden silinmeyen
Sokak ortalarında infaz ekipleri gördüm
Su aktı
Çoğalan denizler gördüm
Kar yağdı
Dinsiz imansız tufan gördüm
Şimdilerdeyse
Kuş sesleri sermekteyim yollarına
Güneşe ilk öpücüğü sen verdin
Ölüm her evin dumanıdır derdin
Bedenin yangın yerini
Ölümün ağırlığına savurdun
Kundaklara sarılan her ölüm
Bir kundak kızdır
Benim kan beyaz ülkemde dedin.
Şiir / Fotoğraf Arşivi : Osman Eren
