Bitimsiz bir yol yüreğim...
Dipsiz kuyu, hissiz et...
Günsüz gece ve sessiz bir hece ağzımda
soluk...
Ancak, gelecek olan yürekte, ruha nefes üflenecek...
Cana gelecek, kanı benizinden çekilen suret...
Şimdi tetikte ve beklemekte, kulağı hep seste...
Kah, bir kara karga çığlığı kah, eve düşen ateşin, yürek yangını makamındaki tutuşuşta kül rengine dönüş...
Her bir odacığın sırrı, köz olmuş yürekte.
Ve ne varsa gizli sende, asıldığın kadar yola revan, bıraktığında ortasındasın yıkıntının.
İster, bir adım at, ister çakıl olduğun yere, çakıl taşları batar ürküntüsüyle, dümen sende...
Yürüsen, elini deynek edip, dayansan tabanlarının bıçak kesiği yarelerine...
Düz yola çıkartır belki, sabaha yakın bir vakitte...
Demesi kolay, yapması zor ama, öğrenmiş olman lazım, dünyanın da Adem´le Havva´ya sunduğu zahmet bu yönde...
Ha gayret, kolay gele...!fzylt
Faziylet Sönmez