Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Dostluğuna, vicdanına, kardeşliğine en çok güvendiğim inandığım insanın aslında en kötü karektere ve vicdana sahip olan insan olduğunu öğrenmeseydim.

KEŞKE hayatımızda keşkeler olmasaydı da bizde bu hayal kırıklığını yaşamasaydık...
Bizler gereksiz insanları gerektiği zaman hayatımızdan çıkarmazsak;

DİKEN olur yüreğimize batarlar.İşte o zaman keşkeler başlar...
İnsanlar yoruluyor?
Yoruldukça güçsüz oluyor. Bu hayat hep böyle devam edecek yaşadığın sürece de hayat böyle olacak çünkü dünya dönüyor...
Hayata bağıra çağıra "İnsan nelere alışmıyor ki"diyor maalesef her ne kadar dese de, alışmayı kabullenmeyiz biz insanlar! Yaptıklarıma anlam yükleyin, yazdıklarıma değil.

Ve kimse bana güzel yazmışsın demesin. Kötü yaşanmışlıkların yarattığı hiç bir şey güzel olamaz çünkü gerçeği verin bana, hayallerinizi değil. Benim yeterince hayal kırığım var... Beni uzaktan izlemekle Bu fırtınanın şiddetini kimse anlayamaz...
Bazen insan keşke der keşke bir yolu olsa da başka bir hayatın tam ortasında olabilsek, keşke vakti geldiğinde ya da yüreğimiz ?hadi buradan gidelim´ dediğinde, kimseye hesap vermeden, orada geçen zamana üzülmeden, geride kalanlara içimiz ezilmeden, arkamıza bile bakmadan, ama yaşadıklarımızı unutmadan gidebilmenin bir yolu olsa?

Ömrümüzden giden yıllara acımadan, gelecek güzel günlerin hatırına bu keşkelerin sonunda´iyi ki´ile başlayan cümleler kurabilsek,sonra bilmediğimiz bu yeni hayatı tanıyıp, güzel yürekli,vicdanlı insanların azaldığını fark ettiğimiz ilk anda hayatımıza sil baştan başlayabilmenin yollarını aramadan, vakti geldi deyip çekip gidebilsek keşke..
Yada keşke şu keşkeleri çıkarabilsek hayatımızdan hiç olmasa. bu yaşamakta olduğumuz mükemmel olmasa bile çok iyi duran, zamanın tam ortasında dimdik ayakta kalmamızı sağlayan, bu sevdiğimiz ve vazgeçemediğimiz insan sıcaklığı ve sevilme hissine sarılıp, başka bir dünya olmadığını düşünüp, çevremize sımsıkı gözlerimizi, kulaklarımızı, yüreğimizi kapatıp, içimizden ?başka bir dünya yok sadece biz varız´ diye tekrar ede ede kendimizi bu yalana inandırabilsek keşke?
Ya da inatla karşı koymamıza aldırmadan, beynimizin uğultusunu duymazdan gelip kendi gitmeye çalıştığı yere bizi götürmek uğruna bizi yerlerde sürükleyip, yaralar almamıza, kanamamıza, kendimize olan saygımızı alaşağı ederek arkamızda kocaman kara bir boşluk bırakarak bir bilinmeze, içinde kötülük barındırmayan insanlarla güzel bir hayata götürmeyi vaat ederek, ulaşmaya çalıştığı yeni dünyanın bizi içine kabul etmeyişine bizden daha fazla üzülüp, kendimizi toparlama çabalarımıza destek vermeyerek hatta engel olarak daha çok canımızı acıtan, yaralarımızın kabuklarını açarak hep acı ve hüznü yaşatan yüzümüze yansıyan bu kırılmışlık ifadesine içten içe sevinen yüreğimizi alıp, bir kenara koyma şansımız olsa.
Bunların hiç biri olmasa da yine de hayatın bir anlamı olsa, insanlık hiç ölmese böylece yaşayıp gitsek,her gün düşünmeye zaman bulamasak ve tüm bunlara rağmen mutlu olabilsek keşke yine de bazen hayatı resetleyebileceğimiz bir tuş hakkımız sonsuza kadar saklı kalsa KEŞKE!!!
Hani derler ya anlatılmaz yaşanır diye bende öyle olmadı işte yaşadım ama anlatamadım...
İnsanı yaşatan ve ayakta tutan umutların bir gün insanı öldüren umutlara dönüşmesi çok acı da olsa geçiyor bee..
Sevgin bittiğinde öfken de geçiyor nefretin de.. 
Ama"kırgınlık"diye bir şey var ya işte.

O geçmiyor sonsuza kadar da geçmeyecek!...