Yorgunum...
Gönlüm yorgun, ruhum yorgun, bedenim yorgun,kırgınım.
Bir acı kahve içimlik zamanda sanki boşa geçti yıllar kızgınım.
Yorgunum...
Ruhum bedenime fazla, bedenim ayaklarıma ağır, ayaklarım ise isyanda şaşkınım.
Yorgunum...
Duyulmayanı duydum, görülmeyini gördüm, bilinmeyeni bildim, söylenmeyeni dinledim doluyum.
Yorgunum...
Kaç yıl daha yaşarım bu hayatta diye düşündüğüm zamanlarda saklı endişelerim.
Küskünüm,Yorgunum...
Ömrümden çalan sıkıntılarımdan, beynimi yiyen kuruntularımdan ve boğulmamak için çırpınışlarımdan izler kaldı yüreğimde.
Ömrüme hayat, hayatıma zehir katanlarım kadar birde kalbi benimle atanlarım da var şanslıyım .
Sonsuza uzanan ellerim ve uzaklara bakan gözlerimle, sonsuzluğa ulaşmaktır dileğim.
Sabırsızım yaşayamadıklarımla ya da yaşatamadıklarımla kaç mevsim geçti ömrümden? Anlayamadım.
Aynaya bakmaktan, gülümsemeye çalışmaktan, iyi olmaya uğraşmaktan vazgeçiyorum sıkıldım.
Yorgunum diyorum yahu...
Öylece ve sadece yorgunum.
Hayatı çok güldürdük; ama hayat bizi hiç güldürmedi...
Bırakalım da yaşamanın bir hakkı bir güzelliği olsun,bırakalım da herkes yaşlanmanın güzelliğine ersin!.
Bırakalım da şu dünya insanoğlunun bu kadar hışmına uğramayıp nefes alsın...
Sevgiyle hoşça kalın ama ne olursa olsun dostça kalın dostlarım...
