Ben, mutlaka güz olurdum...
Bir mevsim olmam gerekseydi...
Ne, ilk yazdaki, haylaz bir çocuk gibi çiçeğe durmalarım...
Ne, her bal arısına kucak açmalarım olurdu..
Hepsini görüp geçirmiş ve sindirmiş hal ile yeşilleri, sarıya ve kırmızıya boyayışlarım olurdu...
Barındırdığım yeşili, farklı renklere dönüştürme yetisiyle...
Bana bu yeteneği sadece güz verebilirdi çünkü...
İlk yazın evresinden geçen her yaprak gibi, gövdem, ayrılıp giden, her yaprağa rağmen...
Kalınlaşır ve daha olgunlaşırdı...
Cılız kollarımda taşıyamadığım her yükü taşırdım güçlü gövdemde...
Yağmurda yıkanıp, rüzgara siper dururumdum, karı, kalkan ederdim gerekirse bedenime kışın...
Ben mutlaka güz olmalıyım, kışı görüyüm ya da görmüyüm...
Faziylet Sönmez
