İBRAHİM TAŞDEMİR´İN Kaleminden
Dün gönül dağına bir yol gittim de
Zirvesinde serin yeller esiyor
O sevda türküsü hala dilimde
Öldü denen ozan orda yaşıyor
Yüce zirvelerden çağlayan pınar
Kadîm bir sevdayı taşıyor gibi
Dere tepe bilmez menzilin arar
Coşup çağlamanın budur sebebi
Güneş her gün önce oraya doğar
Yaralı kalplerin son durağıdır
Tanrı bulutları eliyle sağar
Orası cennetin İrem bağıdır
Dört bir yanı sarmış renk renk çiçekler
Menekşe mi gül mü sümbül mü dersin
Her biri nöbette yârini bekler
Umut o ki gelip kendini dersin?