Gel çocuk, kaçalım senle bu elden
Sevgiden eser yok, dostluk kalmadı
Düşündüm, başka şey gelmiyor elden
Bizim halimimizi bilen olmadı
Dal filiz vermiyor, açmıyor güller
Türküyü, hoyratı unutmuş diller
Bana gurbet oldu, doğduğum eller
Ne ana, ne baba, ne yâr kalmadı
Burda mevsim hüzün, yüzler gülmüyor
Hasretin hükmü var, vuslat olmuyor
Ruhumdaki boşluk, dolmak bilmiyor
Akan göz yaşımı kimse silmedi
Gün, güneşle değil gamla doğuyor
Melekler göklerden öfke sağıyor
Çatlamış toprağa, nefret yağıyor
Dolmayan çilemiz bitmek bilmedi
İbrahim Taşdemir
