BİZİM İÇİN TREN BİR ARAÇTI?
Gar´da beklemek gibiydi hayat...
Sağanakta yol gözlemek gibi...
Tren hangi taraftan gelecek?
Bilirsen, yoktu sorun, yönün belliydi...
Neyi beklediğini bilmezsen de...
Şansa kadere yüklerdin ne varsa...
Kara tren, hangi taraftan ses ederse...
Oraya dönerdin yönünü, mecburi...
Arkanda kalanlar, geçmişti...
Gelecekse, yolların götürdüğü yerdi...
Hayat...!
Hem sağanak, hem de sığınaktı...
Tren araçtı...
HAYATI ÖTELERE TAŞIMAK İÇİN...
SEN DİLE DÜŞME DİYE
Başıma yıkıldıydı şehir,
sen, terkettiğinde bu delikanlıyı.
Günler geçmek bilmediydi...
Yaz´ı, Güz´ü birbirine karıştırdıydım.
Ne mevsim, ne yıl, ne ay...
Hepsi gittiğin gün.
Elim, veda eden bir elin bıraktığı hasretle,
tutamıyordu ucundan bile bir nesnenin.
Gözlerim, yanımdan geçene kör bakıyordu.
Su, ateşimi harlardı.
Ateşim, suya har.
Yüzümde ise patika yollar.
Parmaklarımda, tütün sarısı konaklar.
Saçım, sakalımla birleştirmiş yolunu.
Yalnızlığım var...
İğrenilen, irdelenen, gülünç...
Birde sızı var sızı...!
Sezilen...
Ve, sezenin yüzüne, it sıtması tutmuş bir ayazı konduran sızı.
Göğüs kafesimin girdabında sıkıyorum yüreğimi.
Dişlerimin diplerini kanatırcasına, kitliyorum ağzımı.
Adın düşmesin dilimden...
Sen, dile düşme diye...
Faziylet Sönmez
