Bazen düşünmeden edemiyorsun.
Dünyanın tasası banamı kalmış diye.
Dünya bu kadar küçükken
Neden bulamışız elimizi kerpiçe.
Güneş her gün bir başka doğmaz mı?...
Güzelinde üstüne, kötününde.
Aslında ne kadar da yalnızız ve kırılgan.
Kerpiçten duvarlar örüyoruz çevremize.
Bazende kendimizden
İnsanın canı ne kadar acır.
Kendini yediğinde…
Bağırsak kurdu gibi içten tüketir her parça
Çürümüş bir ben kalana dek..
Aslında içinde olmadığında duvarlar
O kadar da korkutucu gelmiyor insana…
Tıpkı Resimdeki gibi…
