ŞEHRİBAN TEKCE´NİN KALEMİNDEN
Oğul nasılsın diye soramadım sana, içim yanarken sen benim gözyaşlarıma bile kıyamazken beni terkettin oğul?
Nasıl da zor büyüttüm seni esen rüzgardan, saçının telini esirger iken toprağa verdim oğul... Hiç kimse acımı, söndüremez içimdeki yangını bilemez, susuyorum sustuğum çığlıklarım başlıyor feveran etmeye.
Ben soruyorum sizlere siz anne oldunuz mu! yıllarca büyütüp yetiştirdiğiniz fidanı, yüreklere sığmayan yavruyu tabutlara sığdırdınız mı.
Ben şehit anasıyım; çok zor büyüttüm hani derler ya. Bir topan ekmeği zor bulup, kurttan kuştan esirgeyip, yavruma kol kanat gerip onu hayata tutundurdum. Sonra ve sonrası. Gelir sizin kıyamadıklarınıza birileri kıyar ve işte o gün ne sen yaşarsın içinde ne de yaşam kalır sende.
Oğlum belki sesimi duyarda azıcık acım diner diye...
Hep dua ediyorum ara sıra rüyalarıma gelse ama hiç gitmese. Bir tek rüyamda görmek istemediğim Ay yıldızlı bayrağımıza sarılı tabutu acıtıyor içimi. Al bayrağımı gördüğümde içim ayrı coşar dalgalanır bütün duygularım içimde, gözlerimden bir damla yaş süzülür gönül penceremde.
Oysaki unutmak istediğim tek kare... Onurluyum gururluyum ben şehit anasıyım. Dimdik dururum eğilmem arkamdan konuşturmam yiğidime laf söyletmem.
Bunlar tamamda eksik olan o kadar çok şey var ki bende. Hadi ben anaydım gözünün içine baktığın yavuklunu neylemeli sen gittin gideli o da yaşamıyor artık.
Gözlerindeki ışık söndü, yavruna bakıp bakıp ağlıyor. Saklanıp bir köşeye habersizce izliyorum. Yavuklunu ve kömür gözlü kuzunu. Ne zor biliyor musun güçlü gibi görünüp dimdik durmak...
Susuyorum oğul... Bu arada kaç bahar geldi, kaç kış devirdi yüreğimiz. Herkez yaz yaşadı bense güz.
Yapraklarını döker gibi yüreğimdeki dağlar birer birer devrildi. Bana hiç bahar gelmedi ki oğul...
SENİN BAHARIN NERDE OĞUL....
ŞEHRİBAN TEKCE