Yedi yaşındaydım Okuma yazmayı öğrenişim evde adeta bayram sevinciyle karşılanmıştı. Babam her hafta sonu bir hikaye kitabıyla eve dönüyordu. Bu hikaye kitaplarına o kadar çok seviniyordum ki o gün pencerede babamı saatlerce bekliyordum. Babam içeri girip benim kitabımı verene kadar peşinden bir saniye olsun ayrılmazdım. Her kitap beni evimin küçük odasından alıp diyar diyar gezdiren, bana yeni dünyalar açan kutsal bir armağandı. Hala kitap okurken içimde çocukken hissettiğim o güzel duyguları hissederim. Her kitap sanki canlıymışçasına onlara dokunurken incitmekten korkarım. Şimdiki çocuklar kitaplara ne kadar uzak yetişiyor! Okula her geldiğimizde yırtılmış kitaplarla, önemsenmeden oraya buraya atılmış kitaplarla karşılaşıyoruz. Hatta birçoğuna kitap okumak eziyetmiş gibi geliyor. Böyle çocukları gördükçe şaşırıyorum. Hayata dair ne kadar çok şey kaçırıyorlar değil mi? Yaşadıkları dünyayı tanımadan yaşamak, daha da kötüsü tanımaya çalışmadan yaşamak ne acı! Oysa kitaplar bize yaşadığımız dünyanın farkında olmayı, yaşadığımız her anı hissetmeyi, dünya üzerinde yaşayan milyonlarca insanı yanında hissederek yaşamayı öğretir. Ne kadar da güzel bir duygudur bilerek, anlayarak, hissederek, farkında olarak yaşamak. Sizler okudukça biz, şairin dediği gibi, ?Güzel günler göreceğiz çocuklar, ışıklı güzel günler göreceğiz? Kitaplarla dost bir hayat geçirmeniz dileğiyle...