Faziylet Sönmez´in Kaleminden
Derinlerde bir kalp arayışıydı benimkisi...
Yol aldıkça, derine kayan...
Dipsiz bir kuyuya ip salmaktı kaderim...
Kuyu karanlık, suyu öfkesizdi...
Derin ve sessizdi..
Taşla çevriliydi...
Can acıtan bir hayırsızdı o...
Ben...!
Dipsiz kuyuyla, göğün arasındaydım...
Kuyunun başında...
Elim, yükün ipini kavramaktaydı...
İpin ucuna bir kova bağlamıştım...
Bulduklarımı doldurmak için...
Hep taşanlar doldu kovama...
Her çekişte daha ağır geldi bana...
Oysa kovam hep aynıydı...
Aynı yükte, değişen bendim...
Yük, bir kova suydu, her seferinde...
Anladım ki...
Kuyu başı derinliğinde, kalp arayışım...
Aynı yüke asılırken bile beni değiştirmişti...
Su öfkesiz olsa da...
Kuyu karanlıktı...
Kova, artık...
Elimi kanatan, belime yük saran bir iple...
Çektiriyordu darasını...
Sonunda...
Kendi ipiyle boğdu su, kendini...
Ve ben, ne bir kalp buldum derinlerde...
Ne de, derinliğin kalbine rast geldim...
KALP_SİZ dim...
