Doğubayazıt ile Ağrı arasında yer alan, kaplıcaları, kanyonları ve doğal zenginlikleriyle bilinen Diyadin, yıllardır çözülemeyen altyapı sorunlarıyla boğuşmaktadır. Gerek Kayımlar döneminde, gerekse seçilmiş yöneticilerin görev yaptığı “asiller döneminde” maalesef kronik hale gelmiş bu sorunlara kalıcı bir çözüm bulunamamıştır. Halk, her dönemde beklenti içinde olmuş ama bu beklenti karşılığını bulamamıştır.

En dikkat çekici problemlerden biri, kaldırım ve yol düzenlemeleridir. Özellikle Kaplıca Mahallesi’nden mezarlık karşısındaki güzergâha kadar uzanan yol, hem yayalar hem de araçlar için ciddi tehlike arz etmektedir. Kaldırım yok; bu nedenle öğrenciler, çocuklar ve yaşlılar yolun ortasında yürümek zorunda kalmaktadır. Bu hem güvenlik hem de ulaşım açısından büyük bir risk doğurmaktadır. Yolların bozukluğu nedeniyle araçlar ilerlerken zangır zangır sarsılmakta, hem araçlar hem de sürücüler zarar görmektedir.

Diyadin’in içinden geçen ve sözde bir prestij projesi olarak gösterilen Millet Parkı üzerindeki köprü ise ayrı bir örnektir. Yapılan köprü, sadece bir arabanın geçebileceği genişlikte olup, yanından bir yaya dahi geçememektedir. Köprünün hemen sonundaki parkın demir kapısı kilitlenmiş, vatandaşın parka erişimi engellenmiştir. Halbuki parklar ve yeşil alanlar bir şehrin nefes alan yerleri olmalı, halka açık tutulmalıdır.

Diyadin’deki düzensizlik sadece fiziki altyapıda değil, kentsel planlama ve kamu hizmetlerine erişim konusunda da kendini göstermektedir. Bölge halkı, siyasette etkin isimler çıkarmış, hatta bazıları Ankara’nın koridorlarında güçlü temsillere sahip olmuşlardır. Ancak görünen o ki bu temsil, yerele hizmet olarak yansımamıştır. Kaplıca bölgesi, Türkiye’nin en doğal termal kaynaklarından birine ev sahipliği yapmasına rağmen, çevresi bakımsız, altyapısı yetersizdir. Yalnızca valilik ve kaymakamlık mensuplarının istifade edebileceği özel tesisler bulunurken, halk için düzenlenmiş alanlar hijyenlikten uzaktır. 

Bir diğer ironi ise, altın ve maden aramalarının yapıldığı bir bölgede yolların hâlâ yapılmamış olmasıdır. Bu kaynaklardan ekonomik değer beklenirken, bölgenin en temel ihtiyacı olan ulaşım hizmeti göz ardı edilmektedir. Oysa ki, yollar yalnızca araçlar için değil; kalkınmanın, eğitimin, sağlığın ve turizmin önünü açan en temel unsurlardan biridir.

Bu tablo, sadece Diyadin’e değil, benzeri pek çok küçük yerleşim yerine de ayna tutmaktadır. Yerel yönetimlerin hizmet üretmede yetersiz kalması, merkezi idarenin ise kaynakları adil dağıtamaması, küçük şehirleri geri plana itmektedir.

Binaenaleyh Diyadin, potansiyeli yüksek ama ihmalkârlığın kurbanı olmuş bir ilçedir. Siyasetçilerin temsil gücü, yöneticilerin iradesi ve bürokrasinin gerçekçi planlaması bir araya gelmeden bu sorunların çözülmesi mümkün görünmemektedir. İlçe halkının beklentisi, artık makyaj değil, temelden gelen bir dönüşümdür. Yolların, kaldırımların, parkların, kaplıcaların ve genel yaşam alanlarının insan onuruna yakışır şekilde düzenlenmesi; kaçınılmaz bir gereklilik haline gelmiştir