Faziylet Sönmez´in Kaleminden
Hani çook eskiden?
Bayırlar, gözümüzde kır...
Saçlar, henüz kara iken...
Geçip giden zamana...
Henüz hiç birimiz, aman dilemezken...
Önünde oynadığımız evler, gözümüzde dev...
Tüm arkadaşlar, aynı boydayken...
Şarkılar, radyodan kulağımıza...
Anne-teyze mırıltısı eşliğinde ulaşırken...
Tüm acılar...
Dirsek ve diz yaralanmalarıyken...
Uykulara dalma zamanı...
Oyun sonrası, kendimizi yatağa atma telaşı iken...
Çimme sonrası...
Soba kazanlı, oda banyolarda...
Sabun kokuları, mutluluk gibi bulaşıp...
Gözlerimizin kızarmış acısında...
Acısızken...
Tahta zemini fırçalanmış evlerin...
Hatıra kokularını, içimize çekerek...
Yün döşeklerin sıcağına sığınırken...
İltica ederdik, tatlı uykuya...
Ve sabahlara, kağnı sesleri eşliğinde...
Uyanırdık Zara´da...
Aralarken-ovalayıp gözlerimizi...
Güneş´e de göz kırpardık...
Günlük güneşlikti havalar hep...
Güllük-güleçlikti...
Kar, bacadan aşarken bile...
Başımız, karlı-boranlı değildi...
Sac ekmekleri tüterdi, burnumuzda sadece...
Biraz sonra oturacağımız sofranın hevesinde...