Her dem güneşe muhtaç kır çiçekleri gibi
Geç kalmış baharları düşlersin
Tren istasyonlarına bakıp bakıp
Yüreğini mavi hasretlerle beslersin
Gözlerini uzaklara dikip beklerken
İnatla beslediğin hayallerinden şevkat dilenirsin
Zordur sevmek...
Ömrünün uçurumlarına yeşil salıncaklar kurarsın
Sevgini emeğinle büyütmek zordur
Çocuk dokunuşları alıp gider kimsesiz ruhlar
Kara kederlerinle birleşir yangınların
Sürgünlere giderken dargın anılar
Yüreğinden göğe süzülür sessiz ağıtların
Zordur ayrılmak
Halden anlamaz yokluğunu içine sindiremezsin
Yaraların depreşirken çareler aramak zordur
Hadi söyle...!
Hangisi daha zor?
Sevgilere onur eklemek mi?
Ayrılıklara sabır yüklemek mi?
Yaşamak zordur
Penceresiz evlerde
Deniz karşında bile olsa
Özlem duyarsan denize
Yaşamak zordur
Çok ışıklı evlerde
Batmayan güneş bile olsa
Yürüyemezsen pencerelere…
