Deli vakitlerde yaşadık, ne varsa...
Duruldukça, dolaşır durur olduk etrafımızda...
Biz soldukça, aklımız kaldı, renkli zamanlarımızda...
Hani, her öpüşünde beni, ben olurdum bir Peri...
Vakit donup, ben sendelerken, başım da dönerken,
Dünya da benim etrafımda dönüyor zannettiğimde hani...
Dünya´nın merkezi bilirken kendimi...
Geniş kanatlı yalnızlıklardan, haberim yoktu...
Buluşma zamanlarına yakın,
her kalp çarpıntım, bir saniye demekti ve ben, mutlu matematikçiydim, sen gelene dek...
Geldiğinde, unutuyordum saymayı, zekam, duygu-seline dönüşüyordu...
Ah!!
Geçmişte kalan eski saadetim, artık son mevsime yakın...
Zemherideyim...
Bırak yağsın son yağmurlar, ıslansın kirpiklerim...
Saçlarıma lapa lapa karlar otursun, olgunluğum taçlansın...
Zaman gibi, akıp gitsin mevsimler üzerimden...
Unuttursun ne var ne yoksa, bazen tövbe ettirsin, bazen de, iyi ki dedirtsin dilime...
Bir daha tutunmak istemiyorum desin sevdaya arada içim...
Sonbahar, Eylül, Ekim, Kasım, göçmenler, göğe çatı kursun..
Aralık, Ocak, Şubat, güvercinleri davet etsin, pencereme tabiat...
Hatırla, hatırla desin...
Giderayak sıcak yerlere, kuş çırpınışlarıyla onlar, beni de bahara düşürsün, yorgun ayaklarıma derman olup minik canlar...
Âlemde ne mevsimi ve ben mevsimlerden neyim, umurumda olmasa...
Göçmesem, gitmesem, kalsam hep kalsam...
Kuşlar, beni mevsimden mevsime taşısalar...
Her mevsim sevdaya kanat çırparak uçsam... fzylt
Faziylet Sönmez