Ne kadar çok eskim varsa...
O kadar da, zengindim...
Eksiklik nedir bilmeden...
Eskidim...
Ben, eskilerle büyüdüm...
Başkasının küçülmüşleri, küçük...
Büyük gelenleri, katlayıpta giyindim...
Daha don_anmışlıkla yürüdüm...
Edalıca salınışım bundandı...
Eskileri incitmeden...
Yeninin kıyısında süzüldüm...
Kimi zaman, üzüldüm...
Bazen de yüzüldüm...
Derime dek...
Soğuk vurdu yaralarımdan, kavruldu kabuğum...
Tazelesin diye beni, yara döktüm...
Bir tek Yâre dökemedim, içimi...
Başka bahara erteledim, bu yüzden açışımı...
B-Aşk-a bahar dedikleri, Kış imiş...
Çaldığımda şarkımı, üşüyünce ellerim...
Söylerken de, ateşler çıkınca ağzımdan...
Anladım ki soğuk vurmuş, gönül bahçeme...
Don-anmış, bir donsuzmuşum, kış vaktinde...
Faziylet Sönmez
