Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden
Bakıyorum da hüzün en iyi dostu olmuş, yerleşmiş insanların yüzlerine...
Ne gidilen yerde tat var, ne de bizlerde?
Oysa eskiden ne güzel sevinç, ne güzel heyecan kaplardı içimizi bayram yaklaştıkça sabahı zor ederdik.
Bizim yaşımız küçüktü o zamanlar ama bayram öncesi heyecanımız büyüktü, bayram öncesi uykumuz küçülürdü, bayram olan tüm gecelerde dünya büyürdü.
Aslında bizim heyecanımız karşı kanepeye serdiğimiz elbiselerin ve baş ucumuzda ki yeni ayakkabılarımızın mutluluğundan ibaretti.
Babalar gelirdi bayram namazında evde herkes sıralanır bayramlaşırdı evdeki o bayram havası anlatılmaz harikaydı.
Bir huzur eserdi ılık ılık,içler sıcacıktı o bayram kahvaltıları unutulmazdı?
Annelerin bütün yavrularını ak pak yapıp, tertemiz bayramlıkları giydirip yolcu etmesi bile ne kadar duygu doluydu...
Çocukluk ne güzel hele o zamanda, sokaklar cıvıl cıvıldı.Çocuklar her kapıda ?Bayramınız mübarek olsun teyzeciğim, amcacığım!?der çantalarını şekerle parayla doldururdu? Saydıkça coşardı akşama kadar?
Sonra çocuklar büyüdü, evlendi? Sanki çocuk kalınsaydı ne olurdu?
Yine bayram günü baba evinde toplanılırdı o zaman yine ayrı bir sevinç, bir yandan kardeşler, bir yandan yeğenler, annelerin gözleri sevinçten dolu dolu.
En büyüğünden en küçüğüne yavrular, torunlar etrafta yüreklerinde hiç bitmeyen dua?Ya Rabbim sevdiklerimizle nice bayramlara yine kavuştur bizi?dilenirdi rabbimden...
Biraz misafir ağırlanır, biraz hazırlanılır, kardeş kardeş hep beraber ailece çıkılırdı komşuları,dostları ziyarete.Ne kapı kapalı dururdu ne telefon sesi biterdi?
Şimdi mi?
Şimdiyi hiç sormayın?
Dalgaların bizi ne zaman ve nereye sürükleyeceği hiç belli olmayan bir yoldayız...
Nerede o eski bayramlar sözü artık dillerde bir gülümsemeye dönüştü...
SEVGİLİ DOSTLARIM...
Eski anılarınızı gülümseyerek hatırladığınız ama en az onlar kadar sevgi dolu bayramlar dilerim...
