Hayat dostumuz oldu, düşmanımız oldu bazen de dert ortağımız oldu.Bazen başlangıcımız oldu, bazen de sonumuz oldu.

Düşmanı olanlar mağlup oldu sandı, dostu olanlar galip hepsi yalandı.

Hayat bizdik aslında aynada ki yansımamızdı hayat.

Savaşan da bizdik, kazanan da kaybeden de. Hep kendimize karşıydık ya da hep kendi yanımızdaydık.

Hayata yalnız yaşadık ve oyun bittiğinde yalnız gideceğiz. Kazanmadan,kaybetmeden.Sadece yaşadıklarımızdan öğrendiklerimizle. Yaşamak yorar bazen.Yaşla alakalıdır kimi zaman,kimi zaman da yaşanmışlıkla.

İkisi de aynıdır aslında. Yaşlandıkça anlar insan yorulduğunu. Kimi zaman oturup uzaktan bakarım hayatlara.

Bakmak yorar bazen. Kendimi görürüm durduğum zamanlarda. Zamanın su gibi akıp geçişini ömrümden giderken ne çok şeyi götürdüğünü beraberinde anlar şaşırırım. Anlamak istemem bazen zor gelir kabullenmek. Ben istemesem de o geçip gider işte. Zaman geçer,hayat gider,gidenler, eksilenler olur.

Bir daha hiç dönmeyeceklerini bildiklerim vardır.

Beklerim,beklemek yorar bazen. Beklemek bazen öyle ağır gelir ki bana yığılır kalırım...

Bazen kötü biri olmaya karar verir insan..

Tüm iyi niyetler suistimal edildiğinde..

Fedakarlık vefasızlık gördüğünde..

İyilik nankörlükle eşleştiğinde..

Kısacası insanlık yerin dibine girdiğinde...!

Bakmayın siz orda burda unuttum demelerime, insan şahit olduğu bir cinayetin katilini unutabilir mi?

Sınanmaların en zoruysa yaşadıklarım bu dünyada mükâfatımı bile istemeyecek kadar küskünüm.

Ben çırpındım durdum hayat karşında, boşa kanatlarımdan oldum, uçmayı unuttum...

Attığınız adımlara dikkat edin...

Tükettiğiniz nefese, harcadığınız emeğe,

Yüreğinizde verdiğiniz yere.

Bu değeri hak etmediklerine inandığınız an vazgeçin...