Geceyi çok sevip, gündüz saklanan kadınlar safhındaydım ben.
Saflık derecesinde, gecenin yanıltıcı aydınlıklarını yaşayan bir aşık...
Uyanık geçinen, kör bir gündüz bi-haberiydim.
Hiç çözemedim kendimi, dolaşığımı açamadım bir türlü...
Başımdan, tırnağıma ne ördülerse giydim.
Girdiğim bin bir gıbal, elin başıma geçirdiğiydi.
Başımdan gelip geçenlerde, hiç bir katkım yoktu.
Ne iyisinde, ne kötüsünde, hepsi bana elin yakıştırmasıydı...
Kendimi kaybetmişliğim bu yüzdendi.
Bulmuşluğum ise, artık tanıdık gelmeyen ikinci bendi...
Kendime rastlayamayalı hayli vakit oldu cancağızım...
Hay vah...!
Faziylet Sönmez