Puslu pencerelerden bakıyorum şu sıralar, uslu uslu...
Usumdakileri görseler, inanamazlar...
Taş olmuş derler...
Oysa ben bir pencere açıyorum, taş kesmiş yüreğimin orta yerinden...
Bağrıma ferah bir yel essin istiyorum...
Bağırmadan, usluca ve usulca...
Belki de ustaca...
Ustalık ister, yaşamı kendine uygun hale bürümek diyorum...
Kendime güç veriyorum, en zayıf zamanlarda...
Tahta iskemle, gıcırdıyor altımda, ağır geliyorum...fzylt
Faziylet Sönmez