Her mevsimi bahar bilsin diye, yeşile boyamıştı
duvarları...
Pencere hep açık, beyaz bir çarşaf asılıydı ipte...
Özgürüm, kafesteki kuş kadar özgürüm diyordu
çamaşırları...
Sen, sınırsız hayallerin, sınıfsız şövalyesi...!
Yeşile boyalı dış duvarların, maviye sevdalı gözü, doymamış gönlün var, çok şükür.
Renkliliğin ondan, doysan, açsın.
Rengi solar ruhunun, sararır gün yanığı tenin,
hissiz.
Yağmur ıslak, bahar uyanış, gözyaşı tuzlu, gönül ilaç...
Aç pencerelerini canım, yel girsin biraz, izin ver ruhunu dansa kaldırsın ...
Beyaz çarşafın doladığı gibi dolan hayata...
Pencere eskiymiş, çarşaf yırtık, güneş bile
kandırmaz sırtım soğuk, deme.
Olsun olsun olsun...!
Bak yaşıyorsun, vakit var, pencere açık henüz.
Mevsimin yalancı ilkbahar olsa da, aylardan Mayıs, diyorlar unutma...
Faziylet Sönmez