Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Çocukluğumdaki vazgeçilmezlerimin hiç biri kalmamış artık hayatımda. 

Meğer ne kadar da değişmişim farkında olmadan. Hiç yorulmadan koşup oynadığım çakıl taşlı sokak artık çivi gibi batıyor ayaklarıma.

Artık ne sarkan buzlar var nede küçücük evlerden eser sokağımızda.

Ev üstüne ev kurmuş insanlar. Kimse kimseyi tanımaz olmuş zamanla?

Oysa zamanın nasılda çabuk çabuk geçmesini isterdim. Sanki zamanın ötesinde bir bekleyenim vardı. 
Artık büyüdüm! 

Anılarımda kaldı yaşananlar. Özlemlerimde, hasretlerimde kaldı? 

Şimdi deseler ki tekrar çocuk olurmusun? 

Asla? 

Benim yaşadığım güzellikleri yitirdi dünya!

Ben memleketimi çok seviyorum ama eski Doğubayazıtı şimdi kendi memleketimizde yabancı olduk maalesef ki bunun suçlusu da yine biziz ne acı değilmi?

Ne zaman Erivan radyosu dinlesem aklıma çocukluğum gelir ne zaman ben kendimi dinlesem aklıma "Doğubayazıt" takılır benim doğup büyüdüğün topraklar gurbet olur kılamlarında, hüzünlerim doğduğum yer Dogubayazıt´a bakar bakar ağlarım... demis serhat ne güzel demiş. 

Doğubeyazıt yaşadığımız, yaşattıklarının ve bir daha asla yaşayamayacaklarımızın ve yaşatamayacakların doğduğum büyüdüğüm ama sonunu göremediğim özlemlerimin diyarı.

Sevdiklerimi toprağında saklayan bizi onlara hasret bırakan memleketim.

Ben seni şimdiki halinle değil, hep hayalimde kalan çehrenle sevdim.

İçinde duruşları ishak paşa sarayı gibi mağrur ve dimdik insanları vardı memleketimin Yürekleri ağrı dağı gibi tüm acıları içinde saklayacak kadar heybetli sabırlı güçlü.
Şimdi nerde o insanlar?...
Saygıyı bir kenara bırakıyorum da bu kadar mı sevgisiz olduk ya bu kadar mı ?

Umarım bütün duygular güzelleşir ve umarım dünyayı sevgiyle güzelleştiririz..

Neden yazılır?  Dünya acılı olduğu için yazılır, duygular taştığı için yazılır.

Yaşamak zor düşünmek de öyle anlamak ve anlaşılmak da..

Hepimiz bir sahne bulup oynuyoruz rolümüzü anlayamadan..

Anladım ki! ?Ölümün insanlara en son iyiliği bir daha ölmeyecek olmak? Canım acıdı belki geçecek şeylerdi, belki üzülmeme bile gerek yoktu. Ama canım çok acımıştı. O an nasıl geçeceğini bile düşünemeden kanıyordu yaram ve en sevdiklerim kanatıyordu yaramı...

İlacı yok çaresi yok..

Çünkü çarelerimizi bile çaldılar.

Çarelerimizin yanında umutlarımızı da.

En acısı neydi biliyormusunuz? Bir hoşça kalı bile hak edemedik belki de yaşadıklarımız yetmedi bir hoşça kala...
Ama Yüreğinde sadece sevgi barındıran Ağzıyla degil, gözleriyle ve kalpten konuşan can dostlarım.

Siz sevgiyle kalın hoşçakalın ama ne olursa olsun hep dostça kalın.......